Emir vlucht op 14-jarige leeftijd van Afghanistan naar Nederland

Vlucht

"Ik moest gewoon weg voor mijn veiligheid", vertelt Emir. "Ik ben overal geweest: Iran, Turkije, Griekenland." In Turkije heeft hij drie maanden in de gevangenis gezeten. "Ik was helemaal machteloos. Ik was een klein jongetje en wist niks, ik kon niks doen. Maar toch ben ik uiteindelijk in Nederland terecht gekomen."

Blind en doof

Na een reis van een jaar werd hij door een smokkelaar van Griekenland naar Rotterdam gebracht. Uiteindelijk kwam hij in de opvang van het COA terecht. "Daar gaven ze ons vrijheid om lekker te ontspannen, maar dat was voor mij niet juist. Ik was heel erg eenzaam. Ik was de enige Afghaan. Ik kon de taal niet spreken en ging de eerste paar weken niet naar school. Ik voelde me een soort van blind en doof."

Tekort

De opvang van alleenstaande minderjarige vreemdelingen wordt op dit moment geteisterd door tekorten. Er zijn bijna 1900 gevluchte jongeren in Nederland en dat aantal groeit zorgwekkend snel. Al maanden wordt gewaarschuwd dat opvanglocaties vol zitten. Caroline Rombouts werkt al tien jaar met alleenstaande minderjarige vreemdelingen en ziet de tekorten. "Ik denk dat we voor een ontzettend grote uitdaging staan. We hebben nog veel meer opvangplekken nodig."

Pleegouder

Emir had geluk en werd opgevangen door pleegouder Jorien Meerdink. De eerste maanden nadat hij introk verliepen niet makkelijk. Meerdink: "Hij was iemand die in elkaar gedoken zat, die elke nacht wakker werd van de nachtmerries, die antipsychotica slikte, die trauma had waar van alles mee moest. En therapie was er gelukkig ook, maar ik denk dat misschien de beste therapie was dat hij gewoon veiligheid had."

Samen aan tafel

Na een paar maanden ging het steeds beter met Emir. Hij ging naar school, begon met voetballen en leerde Nederlands, terwijl hij als analfabeet in Nederland was aangekomen. Hij heeft zijn mbo-opleiding afgerond en heeft het project 'Samen aan tafel' opgezet om jongeren uit de jeugdzorg en gevluchte jongeren met elkaar in gesprek te brengen. "Want waarom moeten jeugdzorg-jongeren en vluchteling-jongeren apart? We moeten toch juist samen aan tafel?", vroeg hij zich af.

Emir werkt inmiddels fulltime bij stichting Combibrug. "Nu heb ik gelukkig een heel goed leven. Maar het fijnste aan Nederland is dat het veilig is."