Er maakte zich een vreemd soort ontroering van Jan Beuving meester toen hij vanmorgen hoorde dat Stephen Hawking er niet meer is. “Want wat een spreker was die man, want zijn taal was vanaf de jaren negentig alleen nog elektronisch te horen, en dat gaf hem een onsterfelijke allure. Een mens leeft zolang hij zelf zijn taal kan laten horen, en Hawking bewees dat leven ook door een computer levend kan klinken. In het Engels rijmt Hawking op talking, dus hij moest ook wel. Hij liet zien dat het uiteindelijk de woorden zijn die klank geven aan de taal,niet de stem zelf.”
