Hoog tijd dat we leren luisteren naar 'de onfatsoenlijken'

"Wij zien die strijd van veel mensen helemaal niet, en kijken ook niet meer naar ze om." Het zijn burgers voor wie de globalisering geen pretpark is, met leuke city trips en goedbetaald kenniswerk. “Het zijn de verliezers in de vele oude industriebekkens die Europa rijk is, van het Ruhrgebied tot Limburg, en van Noord-Frankrijk tot aan Italië…"

Raak ik mijn plek kwijt aan migranten?

Het boek is het resultaat van een reis van een half jaar door zeven Europese landen, waar populistische partijen flink in opmars zijn. "De mensen die ik ontmoet heb, zijn vaak rauw en ongezouten. Niet alle personen vond ik aardig. Maar ik begrijp ze wel. Het gaat bijna altijd om angst. Om de angst voor armoede en cultureel verlies. Raak ik straks mijn eigen plek kwijt aan migranten?"

"Vergis je niet, ik vind het erg belangrijk om te vertellen dat het overal de armen zijn die als eerste geconfronteerd worden met integratieproblemen. Het is makkelijk om over racisme te oordelen als je in een rustige buitenwijk woont. Ik vind het hoog tijd dat we eindelijke eens naar deze rauwe geluiden leren luisteren. En dat is wat anders dan racisme goedpraten."

Voedselbank: eigen volk eerst

In de Duitse plaats Essen zoekt Antonissen de man op die al jaren de plaatselijke voedselbank draaiende houdt. Deze Jörg Sartor wordt landelijk nieuws als hij tijdelijk geen voedsel meer verstrekt aan nieuwe migranten.

Sartor wil eerst arme Duitsers aan eten helpen, want die blijven plotseling weg. Van hem wil Antonissen horen waarom dit besluit nodig was en hoe de Duitse pers en politiek daarop reageerden.

Ook in Nederland

Antonissen bezoekt ook Nederland. Zo tekent hij in Enschede het schrijnende verhaal op van Pamela Nijmeijer, een vrouw van halverwege de dertig die door de recessie haar baan in de kinderopvang verliest.

Ze vindt werk in een callcenter waar ze voor 800 euro netto per maand hard moet werken, heel veel bagger over zich heen krijgt en nauwelijks tijd krijgt voor een plaspauze.

Antonissen over haar en de andere geportretteerden: "Ik ben vol mededogen voor de mensen die het nu kwaad hebben. Die moeite hebben om te overleven. Wij zien die strijd van veel mensen helemaal niet, en kijken ook niet meer naar ze om. Voor hen heb ik dit boek geschreven."