Waardig op weg naar de vogels
- Nieuws
- Waardig op weg naar de vogels
Op de Avenue Félix Chalamel in het hart van Bourg Saint Andéol bleef de speaker heel ingetogen, de dag na de tragedie van de Boulevard des Anglais in Nice. Sober moest het zijn, digne, waardig, zoals Christian Prudhomme had besloten na overleg met de autoriteiten. Het was un jour de deuil, een dag van rouw, maar de vermakelijkheden moesten doorgaan.
Onvermijdelijk moest ik denken aan hoe Theo Koomen de Olympische zege van Hennie Kuiper versloeg, vlak na de Palestijnse aanslag in Munchen, de zomer van 1972. 44 jaar later meende Prudhomme niet alleen met de bestuurders dat ons aller Westerse leven niet verpest mocht worden. In Nice waren inmiddels het optreden van Rihanna en het jazz-festival afgelast.
Ook in andere Franse steden gaan de komende dagen allerlei feestelijke manifestaties niet door na de zwaar bezoedelde Quatorze Juillet, de vermorzelde nationale feestdag. De Tour de France is een nationale Franse aangelegenheid, eigenlijk drie weken lang een doorlopende Franse viering. Ze hebben getwijfeld, maar een rit afgelasten zou voor het oog van de wereld een blamage zijn en er waren ook nog zowat commerciële belangen. Doorgaan was het beste antwoord, anders dan The Games Must Go On. Dat vond het publiek ook in Bourg Saint Andéol.
De renners stapten niet allemaal vrolijk op. Jongens als Sagan en Froome hebben appartementen in Monaco, niet ver van Nice. In de tijdrit hebben ze wel hun professionele belangen behartigd. De Tour was niet helemaal een betrekkelijke frivoliteit. Het werd in historische zin nog een aardige Nederlands rit, met Tom Dumoulin als winnaar en Bauke Mollema als veroveraar van de tweede plaats in de Géneral.
Ik had al besloten om vogels te gaan kijken in het Parc des Oiseaux bij Villars-les-Dombes, aankomst van de veertiende etappe. Opnieuw een volksattractie op de route du Tour, zoiets als de Apenheul, maar dan met flamingo’s, papagaaien, pelikanen en tal van andere gevleugelden. Het was er een vrolijke boel vol gezinnen op een lang weekend, opa’s en oma’s erbij. Al dat bezoek maakte geen bedrukte indruk na Nice. De vogels kwetterden ook niet over jurybeslissingen aangaande de gele trui. Een enkele gier zat lui op een rots, de pest in dat hij niet kon ontsnappen met dat net boven zijn snavel.
Eigenlijk landt de Tour knap laat bij dit park. Het is altijd een rijdende Volière geweest. Ik had het in deze reeks al over Federico Bahamontes, de adelaar van Toledo. De betere vogelkijker weet dat het peloton bepaald geen vlucht regenwulpen is. Ze zien er kleurrijk uit, maar hun schoonheid is bedrieglijk – het is een hiërarchie van trotse pauwen, koele aasgieren, lichtgewicht kolibries, dwaze eenden, zwaluwen voor een dag, sprintetappereigers en een amechtige til vol duiven.
Bij aankomst in het park las ik de tekst: Le Tour de France fait son nid au parc des Oiseaux. De Tour nestelt zich in het vogelpark. Het is leuke beeldspraak voor de marketing, maar de Ronde is ook zo weer gevlogen, samen met Tom Dumoulin. Op de Franse radio noemen ze hem inmiddels le Hollandais Volant, de vliegende Hollander. Komt niet voor in het vogelboek. Tom zal er niet rouwig om zijn.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Tour de Jeroen
Jeroen Wielaert is voor de dertigste keer onderweg in Frankrijk. Hij vertelt voor NPORadio1.nl eigenzinnige omgevingsverhalen over de culturele en sportieve kruispunten van de Tour de France. Waar de Grote Ronde komt, is hij al geweest...