Mont Blanc meer decor dan drama
- Nieuws
- Mont Blanc meer decor dan drama
De Place Charles Albert in het centrum van Sallanches is stijlvol ingericht voor het opdienen van de eerste van de komende Franse Alpengangen: het hors-d'oeuvre contre-le-montre. Kijk maar mee: er staan rijen keurig gekapte platanen, gebloemde bogen en wel twee monumenten: smalle zuilen voor de vrede en voor de herdenking aan de gevallenen van Sallanches. Allemaal keurige entourage voor de start van le Chrono, de tijdrit naar Megève.
Die Charles Albert was een in Turijn geboren Italiaanse edelman met een dubieuze loopbaan als Koning van Sardinië en hertog van de Savoie, de regio van Sallanches. Op zijn omzwervingen heeft hij meer plezier gehad dan de koningen Willem I, II en III bij elkaar, ook in amoureuze voorkeuren. Hij zat niet vast aan dat benauwde platte Holland. Hij stond bekend als politieke weifelaar, maar kon zich wuft en weelderig bewegen in de buitenlucht van de Alpen.
In Sallanches moet Charles Albert de Mont Blanc gezien hebben, toen het stadsplein zijn naam nog niet droeg. Nu sta ik voor het Tableau d’Oriëntation, zo’n platte, ronde stenen overzichtstafel. Kijken, vergelijken, de hele keten van de Mont Blanc rond. Daar in de verte de piekende Aiguille de Bionnassay en net links daarvan alleen het topje van de Mont Blanc – meer is er niet van de gigant te zien van beneden uit Sallanches.
Afgelopen zaterdagmiddag stond ik boven op de Grand Colombier, op verkenning van de bergrit naar Culoz. Er was iets vreemd in de verte, in de nevelen tientallen kilometers verderop dacht ik een enorme, glanzende slagroomtaart te zien. Het was geen illusie. Het was de Mont Blanc, de centrale berg in de slotdagen van deze Tour.
Het is geen klim voor renners, al komen ze een eind omhoog naar Saint-Gervais Mont Blanc, deel twee van het menu, vrijdag. De televisiehelikopter is er inmiddels al meer dan genoeg overheen geweest. Andermaal gaat het om de best mogelijke Frankrijk-promotie, meer om de schoonheid, dan om de strijd.
Ik betreur dat als verstokt Galibierist, de oude gigant is niet in de ronde. Het is jammer voor de Izoardanen en ook voor de Alpedhuezards. De Oranjefans moeten nog even wachten voordat ze Tom Dumoulin naar boven kunnen blèren als eerste Nederlandse winnaar sinds 1989.
De Mont Blanc blijft een Grand Décor, bij de illusie van een Grand Bagarre – meer panoramisch toneel, dan heftig drama. In de Brasserie de Savoie aan de Place Charles Albert zag ik het Zwitserse slotstuk van gisteren. De klim naar Finhaut Emosson was niet vol fijne emoties bergop. Quintana wapperde weg als een doorweekt servetje. Mollema kon nog net aan blijven zitten aan de tafel voor de top drie.
De chrono van Sallanches-Mégève moet door maître Tom Dumoulin op smaak gebracht worden op de kookplaat van de Côte des Chozeaux. Een stuk lager dan de Mont Blanc, maar heet genoeg.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Tour de Jeroen
Jeroen Wielaert is voor de dertigste keer onderweg in Frankrijk. Hij vertelt voor NPORadio1.nl eigenzinnige omgevingsverhalen over de culturele en sportieve kruispunten van de Tour de France. Waar de Grote Ronde komt, is hij al geweest...