Tour-column #4: 'Cav' laat 'Froomey' zien dat doorgaan loont

De laatste keer dat Froome het geel in Parijs droeg, dateert alweer van 2017. Een jaar later moest hij zijn meerdere erkennen in ploeggenoot Geraint Thomas. In 2019 sloeg het noodlot pas echt toe: een horrorval bij een trainingsrit tijdens het Critérium du Dauphiné. Froome brak zijn dijbeen, elleboog, heup en ribben. Zijn dagen als renner leken geteld. Toch klom hij weer op de fiets om dit jaar zijn rentree te maken in ’s werelds grootste wielerspektakel.

Zijn gouden aura is Froome met het verstrijken van de jaren wel kwijtgeraakt. Nieuwe sterren dienden zich aan. Bernal, Roglic, Pogacar. De gevallen kampioen leek zich dat als geen ander te realiseren. Voorafgaand aan de Tour kondigde hij aan niet voor eigen succes te gaan rijden, maar in dienst van zijn team Israel Start-Up Nation. Van topfavoriet tot wegkapitein. Moet je dat willen? De vraag stelde ik aan Jan Janssen.

Janssen, 81 jaar inmiddels, dook in zijn eigen verleden. Als Tour-winnaar van 1968 groeide hij uit tot wielerheld van velen. Toen hij in zijn nadagen in de Ronde van Luxemburg op grote achterstand van de ritwinnaar finishte, wist hij genoeg. Hij wilde dat de mensen zich hem herinnerden als de grote kampioen. Een rennersbestaan zonder de bloemen, de aandacht, de meissies. Janssen moest er niet aan denken. Hij zette een punt achter zijn carrière.

Dus vindt Janssen het lastig voor te stellen dat Chris Froome kan leven met een anonieme rol in het peloton. Dat moet ‘m toch gaan tegenstaan. Daar kwam bij dat Froome de eerste dagen van de Tour het geluk bepaald niet aan zijn zijde had. Al op de eerste dag lag hij op het asfalt als een van de voornaamste slachtoffers van de tweede valpartij. Juist, die van ná ‘opi-omi’.

De aanhouder wint

In Pontivy trof ik een eenzame Brit in een oud Sky-tricot langs het parcours. Ook met hem raakte ik in gesprek over Froome. De fan schetste een ander perspectief: Chris fietst omdat dat zijn passie is. En misschien is de Tour-overwinning te hoog gegrepen, maar waarom zou hij op een goede dag niet meedoen om de rit-zeges? Láát die man lekker racen, zolang hij dat wil.

Een dag later, in Fougères, werd duidelijk dat ook de aanhouder kan winnen. Mark Cavendish. De parallellen met Froome zijn onmiskenbaar. Zelfde land, zelfde leeftijd, zelfde malheur. Want ook Cavendish worstelde met blessureleed om daarna zijn grootse vorm niet meer terug te vinden. Zijn laatste ritzeges in de Tour boekte hij in 2016. Hij overwoog in 2020 serieus te stoppen, maar besloot deze winter toch nog een jaartje door te rijden.

We kennen de afloop: ‘Cav’ won de sprint, pakte de groene trui, en liet in Fougères zijn tranen de vrije loop. Het moet een van de gelukkigste dagen in zijn wielercarrière zijn geweest. Misschien is dat wel waarnaar Chris Froome zoekt. Zo’n dag waarop je nog eenmaal het geluk van de triomf mag beleven.