Philippe Elan: chansonnier of chanteur?

De zus van zijn partner spoorde hem aan te gaan zingen. Philippe nam les bij zangpedagoog Elisabeth Ooms, en won het chansonconcours van het instituut Alliance Française. Hij ging het theater in met chansons van Brel, Barbara, Trenet en Ferrat, begeleid door het Gemini Ensemble, waarin zijn partner viool speelde. Ze maakten een cd, die werd bekroond met een Edison.

Onlangs bracht Philippe Elan alweer zijn 13e cd uit, Quelques mots d'amour, met Reyer Zwart op gitaar en piano, die ook de arrangementen verzorgde. Samen gaan ze toeren door Nederland met het programma Tout Elan.

Chansonnier of chanteur?

In Nederland hebben we het altijd over een chansonnier, maar Philippe spreekt liever van een chanteur.
"Een chansonnier is in het Frans iemand anders. Een chansonnier in Frankrijk is iemand als Freek de Jonge, een cabaretier. Een chansonnier is in Frankrijk iemand die satire doet op de samenleving en die illustreert zijn satire met een paar liedjes die politiek of maatschappelijk zijn. Wat ik doe: chansons zingen, dat noem je gewoon chanteur of chanteuse, zanger of zangeres."

"Ik zeg vaak tegen mensen, ik voel me geen chansonnier, ik voel me zanger, vocalist. Ik hou er ook van in een andere taal te zingen. Voor mij is Frans mijn cultuur, het is in mijn hart, ik droom nog in het Frans. Het is voor mij een manier om me emotioneel op mijn best uit te kunnen drukken. Na zoveel jaar voel ik mij Nederlander in Frankrijk en Fransman in Nederland. Je blijft wel tussen twee culturen."

"Wat heel sterk is bij mij na al die jaren zijn mijn culturele referenties. De films, de chansons, de literatuur, mijn educatie, mijn opvoeding in het Frans is nog zeer aanwezig in mijn hart en in mijn genen. Maar dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet kan genieten van de Nederlandse cultuur."

Opleving van het chanson

"De opleving, de hype die er nu in Nederland is rondom het Franse chanson door het programma van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps vind ik leuk. Ik heb dat zelf heel veel jaar geleden gestart, op mijn manier, met allerlei projecten rondom Franse chansons. Bijvoorbeeld met concerten met Cor Bakker en Louis van Dijk, twee geweldige pianisten, en met het Amstelkwartet."

"Ik denk dat het chanson nooit gestorven was. Er was een kleine vlam die nu weer aan het branden is, door zo’n programma, maar die was nooit uit. Maar je merkt dat met een beetje aandacht van de media, dat het genre weer een nieuw leven heeft. Ik zie het in het theater. We zijn net weer begonnen met concerten voor vollere zalen, en de mensen komen. Ik denk dat het te maken heeft met dat programma, ze praten erover, vinden het mooi."

"Ik moet eerlijk zeggen, ik heb het zelf nog niet gezien. Als ik druk ben met optreden en met repeteren, dan ga ik niet als ik thuis kom naar muziek luisteren of naar een chansonprogramma kijken. Dan zoek ik rust. Maar als zo’n programma mensen kan aansteken dan zeg ik: graag!"