John Buijsman was in een vorig leven cowboy, hij weet het zeker
- Nieuws
- John Buijsman was in een vorig leven cowboy, hij weet het zeker
Ook in de coronacrisis denkt theatermaker en acteur John Buijsman in mogelijkheden. Zijn nieuwste voorstelling Cosmic Cowboy speelt hij niet op de Boulevard in Den Bosch, maar in tuinen door het hele land. In Kunststof vertelt hij over zijn drang om altijd door te gaan.
Afgelopen voorjaar maakte Buijsman als Ome Henk en zijn koningspoedel Kees filmpjes voor een lagere school. En hij werkte aan de voorstelling Cosmic Cowboy, geschreven door Peer Wittenbols. Buijsman: "Daar ben ik dan maanden mee bezig en doe alles zelf: decorstukken en kleding verzamelen, met mijn zoon de affiches maken. Ik plak en knip alles zelf in elkaar. Na 37 jaar is dat deel van jezelf geworden. In februari ging ik lekker met vakantie, want de rest van het jaar zat helemaal vol met rollen en voorstellingen. Pas als het stil valt merk je hoe belangrijk dat spelen is."
Tweede generatie Rotterdamse cowboy
"Cosmic Cowboy gaat over een man die nog zeven dagen te leven heeft en fantaseert dat hij een cowboy is. Om nog iets van zijn leven te maken. Nou ben ik ook cowboy, ik ben tweede generatie van Rotterdamse cowboys.
Het is alweer de vijftiende keer dat Peer Wittenbols een theatertekst schrijft speciaal voor een solovoorstelling van Buijsman. "Het gaat veel over familie, over het menselijke onvermogen en empathie voor de kleine man." Wittenbols noemt Buijsman ook wel zijn muze. "Ik stuur hem oude familiefoto's of een portret van mezelf met baard en bontmuts en zeg: dat is em", vertelt de acteur. "Of ik stuur hem twee woorden en dan krijg ik iets heel anders terug. Dat is al jarenlang een heel bijzonder samenwerking. En zijn teksten zijn pure poëzie."
Ik moet altijd iets maken, die drang heb ik de laatste dertig jaar steeds gehad
Brutale mond
"Ik moet altijd iets maken, die drang heb ik de laatste dertig jaar steeds gehad. 'Als er werk is neem je het aan', zei mijn vader altijd. En ook: 'Je hebt toch niet een brutale mond', als ik een rol kreeg in een programma van de VARA. Dat was mijn vader. Hij was muzikant dus ik heb hem in de jaren '50 niet veel gezien. In Nederland was er vrij weinig muziek te maken, dus hij zat een heel jaar in Tivoli in Kopenhagen om te werken."
"Hij was gitarist, maar eigenlijk nog een betere zanger. Bij het orkest van Rogier van Otterloo bijvoorbeeld. Hij had een stem als een engel. Daarna speelde hij bij de band Kilima Hawaiians van mijn Ome Bill en tante Marie. Ze zijn wereldberoemd geworden met het lied Een paardenhoofdstel aan de muur, miljoenen plaatjes van verkocht."
"Bill was stervens rijk, maar ook heel gierig. Mijn vader speelde daar gewoon voor een loontje en kreeg zijn gages in een giro envelop, die waren gratis. Mijn vader ging ook bij zijn broer spelen, omdat je werk nou eenmaal moest aannemen. Maar hij zag het ook als een knieval, hij voelde zich de bijzit."
Gênante teksten
"Later toen ik mijn eigen voorstellingen ben gaan spelen heb ik hem gevraagd mee te spelen. Over Chet Baker en over de bokser Harry Cooper, waarbij hij zich geneerde over de grove teksten van Jules Deelder. Samen op een podium staan was ook om onze band te versterken, omdat ik hem na de dood van mijn moeder een periode weinig zag. Dan is het fijn zonder dat je er samen iets aan hoeft te doen. Via de muziek hadden we contact."
Toneelspelen vind ik moeilijk, het begin is altijd slecht
Emotionele geheugen
Toneelspelen vind ik altijd moeilijk, het begin is altijd slecht. Je neemt altijd jezelf mee in zo'n rol. Je moet op zoek binnen jezelf. In de huid kruipen van, daar geloof ik niet in. Als je niet aan het meest goede, het meest kwaaie en het meest slechte in jezelf durft te zitten, dan moet je niet gaan spelen. Het is goed om gebruik te maken van je emotionele geheugen, maar dat is niet altijd fijn. Ja en soms wel. Mijn vrouw zegt vaak: 'jij staat vanavond weer lekker op het toneel te janken'."
Gerelateerd
