Nederlandse ambassade terug in Bagdad na rellen

'Vandaag is een pauzemoment'

Correspondent Daisy Mohr vertelt hoe de situatie in Irak is: de rust lijkt wedergekeerd in Bagdad. 'Het lijkt inderdaad een stuk rustiger op dit moment. Sjiitisch leider Muqtada al-Sadr riep eerder vandaag in een speech op dat de demonstranten naar huis moesten gaan. Hij gaf ze een uur de tijd, ook om hun tenten bij het parlement in te pakken, want daar kampeerden de demonstranten al weken. En dat deden ze. Er wordt opgeruimd en de avondklok is opgeheven, maar het betekent niet dat de crisis voorbij is. Een pauzemoment, zo lijkt het wel. De gevechten ontstonden nadat de aanhangers van Muqtada al-Sadr conflict kregen met regeringstroepen en mogelijk andere milities, wat volledig uit de hand liep. Er vielen zeker twintig doden. Muqtada al-Sadr was een populaire leider, vooral omdat hij een belangrijke politieke speler is. Hij presenteert zichzelf als iemand die af wil van de buitenlandse invloeden; Irak voor de Irakezen zegt hij, en dat spreekt veel mensen aan. Waaronder zijn zwaar bewapende milities, wat we de afgelopen dagen goed hebben kunnen zien.'

'Kogels vlogen over de ambassade heen'

Rochus Pronk werkt bij de Nederlandse ambassade in Bagdad. Zij moesten hun gebouw ontvluchten nadat vannacht de hevige gevechten uitbraken. 'Iedereen maakt het gelukkig goed, het was een heftige ervaring afgelopen nacht, maar we zijn veilig en goed door de nacht heen gekomen. De snelheid en de intensiteit van de gevechten, dat was zeer indrukwekkend en dat is wat het zo heftig maakte. Totale chaos, op een gegeven moment vlogen de kogels over de ambassade heen. Uit voorzorg hebben we gekozen om naar een veilige plek gegaan. De schrik zit er goed in, bij iedereen.' Bijgekomen van de schrik is het ambassadepersoneel dus. 'Ook bij lokale collega's. Binnen de ambassade werden we niet op de compound bedreigd. Maar de gevechten vonden om de ambassade heen plaats, dus we hebben via gepantserde auto's het pand verlaten. Maar we hebben niet moeten vluchten voor ons leven op dat moment', eindigt Pronk.