De schrijnende uitbuiting achter die goedkope tomatenblikjes

Ghetto

Ze noemen het de ghetto: een bij elkaar gesprokkelde verzameling containerhuisjes, hutjes en barakken waar de tomatenplukkers verblijven. Het zijn veelal migranten uit Afrika zonder papieren die via Sicilië en Lampedusa Italië zijn binnengekomen. Omdat de plukkers door hun tijdelijke verblijfsvergunning nergens anders aan een woning komen, is dit de enige plek waar ze terecht kunnen.

Verbrand vuilnis, bergen aan plastic lege flessen en hout, en autobanden bezaaien de omgeving waar nu zo'n 500 mensen wonen – op het hoogtepunt waren het er twee keer zoveel.

Van 'slavernij' naar 'ethische tomaten'

Twaalf uur moeten ze tomaten plukken in de brandende zon, en daartegenover staat een dagloon van 25 à 30 euro. Daar gaat nog eens vijf euro van af als ze met de auto naar het tomatenveld moeten worden gebracht, en als ze water willen drinken is dat ook op eigen kosten. Als de boer niemand nodig heeft, hoeven de plukkers niet eens op te komen dagen.

De stichting Casa Sankara probeert de situatie voor de tomatenplukkers te veranderen, een situatie die de oprichter als slavernij omschrijft. Zelf was hij ooit ook zo'n plukker.

Nu biedt hij de plukkers een vast contract, een salaris van 900 tot 1000 euro per maand, en betere huisvesting met airconditioning. De stichting produceert inmiddels zo’n 50 ton aan tomaten die met een label 'ethische tomaten' in de supermarkt liggen, maar dat is slechts een fractie van het marktaandeel dat zo’n twee miljoen ton aan tomaten bedraagt. Het blijft dweilen met de kraan open.