Na zeventien jaar stopte Diederik de Geus als politieman: 'Je neemt het mee naar huis'

''Mensen staan met vuurwapens tegenover je of je raapt delen van lichamen van het spoor omdat iemand voor de trein is gesprongen. Ik heb zoveel meldingen afgehandeld die achteraf traumatisch bleken'', vertelt De Geus in WNL In de Kantine.

''Ik stond altijd aan. Mijn collega's gaven me binnen een half jaar de bijnaam 'Super Died', want ik was altijd op de juiste plek en ving de boeven. Die versie wilde ik graag groot houden. Op een gegeven moment kon ik de knop niet meer stopzetten. Daar is het misgegaan.''

In hand gebeten

De Geus kan zich nog goed voor de geest halen dat hij werd gebeten door een junk die op straat leefde. ''Hij zat in een psychose en rende op willekeurige omstanders af. Dan moet je handelen. Ik pakte hem van achter vast en voor ik het wist, beet hij in mijn hand.''

''Dan moet je naar het ziekenhuis. Je wordt geprikt. Hij wordt geprikt om te kijken wat voor ziektes hij mogelijk bij zich draagt. HIV... Vervolgens zit je gewoon anderhalve week in spanning. Ik heb twee kinderen. Dan denk je ineens: stel dat ik wat heb. Ik durfde niet met mijn kinderen te spelen of stoeien. Alles wat je meemaakt op straat neem je mee naar huis. Dat voelt kwetsbaar.''

Familie

De keuze om te stoppen was niet makkelijk. ''De politie voelt echt als familie. Als je diensten van negen uur draait, samen in de auto zit, zeker in de nacht, groei je naar elkaar toe. Je maakt samen heftige dingen mee. Soms red je het leven van een collega of andersom. Dat verbindt voor het leven. Om dat los te moeten laten... Ik ben altijd welkom op het bureau, maar ineens ben ik een gewone burger. Dat deed zoveel pijn.''

Diggy Dex

Vijf jaar geleden kreeg De Geus de diagnose PTSS. Hoewel dit niet meer overgaat, heeft muziek hem door moeilijke tijden heen geholpen. De voormalige agent werkt samen met grote namen als Sticks, Diggy Dex en de Rotterdamse Winne.

''Nadat ik een keer heb geschoten, kreeg ik enorme last van tinnitus, een piep in mijn oor. Ik dacht dat ik nooit meer muziek kon luisteren of maken. Het was na een goede anderhalf jaar therapie zo'n opluchting dat het weer lukte.''

De Geus vervolgt: ''Muziek brengt een stuk rust. De tijd gaat aan je voorbij. Je komt in een mindset waarin stress en spanning er niet toe doen. Het komt vanuit je zelf. Je kunt het niet sturen.''