Roos Schlikker: Gekte is nooit ver weg

Huisje, boompje, beest speelt zich af in de Vinex. De plek waar volgens de achterflap ‘Ambi Pur alle vieze luchtjes heeft weggesprayed’. De veertigers die er wonen zijn gesetteld en leven hun leven in hun mooie huis, met een aangeharkte tuin en een auto voor de deur.

“Het afdruiprek, het halletje, de mat voor de deur met de tekst WELCOME, het bakje met de tekst POES. Het was een wonder dat er op de wc-bril niet STRONT stond. (…) De foto’s in houten lijstjes aan de muur. Allemaal zwart-wit, zodat er eenheid bestond. (…) Dit was hun wereld. Een mooie wereld. Een oceaanfrisse wereld.”

Het huis van Schlikker in de binnenstad van Amsterdam ziet er op z’n zachtst gezegd iets anders uit dan de woning zoals die is beschreven in Huisje, boompje, beest. Schlikker: “Vind je het een bende?” In het halletje liggen allemaal schoenen, jassen en tassen. Van Roos, van haar twee kinderen en van haar man. “Ja, ik begrijp niet zo goed hoe het andere mensen lukt om alles zo geordend te houden, vooral met kinderen. Het moet niet stinken of vies zijn, maar verder ben ik niet zo gehecht aan geordend.”

“Als ik die verhalen van jou over je reizen hoor denk ik: er is meer. Meer dan hier. Of zo. (…) Eten. Werken. Slapen. In het weekend. Het gras. En het volgende weekend. Weer het gras. Barbecue in de zomer. Sinterklaas in de winter. En zo doen we het allemaal. De hele buurt. In een rijtje. Naast elkaar.”

‘Het ligt opeens allemaal wel erg vast’

Is dit een angstbeeld? Schlikker: “Een beetje wel en ook weer niet. Dit boek is absoluut geen aanklacht tegen de Vinex. Dit gaat over Nederland en hoe we wonen. En ik herken het gevoel ook dat je soms denkt: ‘Het ligt opeens allemaal wel erg vast.’ En het is natuurlijk typisch midlife-crisis. Voor mij is het geen frustratie, maar wel soms milde melancholie. En soms, dan word ik ook zo’n oude doos, zie ik een meisje van 22 en wil ik zeggen: Heb niet zoveel haast!”

“Al tien jaar jaagde Ada kinderverkrachters op. Haar site had vijfduizend unieke bezoekers per maand. ‘Het is niet fijn als je daar als pedo op genoemd wordt, hoor.’ Bovendien had ze haar eigen waarschuwingsmethode. Om de zoveel tijd dook ze plotseling op in het leven van een van haar prooien.”

Het boek gaat over angst

Schlikker: “Het boek gaat ook over angst. Niet alleen over angst voor een potentiële pedofiel, maar ook over de angst die in onszelf zit. Daar waar wij bang voor zijn, onze duistere kamertjes en wat we verborgen proberen te houden en onze stiekeme fantasieën. Ik kan bijvoorbeeld bij Pauw zitten en dat ik dan ineens denk: Wat nou als ik al m’n kleren uittrek en bovenop de tafel ga staan? Dat doe ik niet, maar even denk ik dat. En waarom? Omdat je ergens toch de behoefte hebt om even niet keurig te doen, eigenlijk zijn we natuurlijk ook beesten. Gekte is nooit ver weg.”