Lidewijde Paris (1962) is oprichter en ambassadeur van De Lees!ambassade. Zij wil daarmee het literaire lezen op een toegankelijke en onderhoudende manier promoten. Samen met Onno Blom en Jeroen Vullings is zijn een van de vaste boekenrecensenten van Nieuwsweekend

Sam Shepard, Bespieder van de Eerste Persoon, Uitgeverij Nobelman Vertaald uit het Engels door Roelien Plaatsman

Sam Shepard is eerder bekend door zijn toneelstukken en als acteur dan door zijn romans, maar al hoorde je nooit eerder van hem, dit is een schitterende kennismaking. Schitterend in al zijn tragiek want Shepard beschrijft in deze fragmentarische novelle zijn toestand als ALS-patient. Op 27 juli 2017 overleed hij aan de gevolgen van de ziekte. In Bespieder duurt het even voor je door hebt dat de ik en de hij dezelfde persoon zijn. De ik is Shepard van binnenuit met zijn gedachten en herinneringen aan zijn ouders, de hij is Shepard van buitenaf, als ziek lichaam, geobserveerd door de ik-persoon. Er is ook nog een jij aan wie wordt verteld en dat is de zoon. Hoe je dit leest, hangt van jezelf af, pogingen tot begrip of verzoening met het lot, misschien. Of misschien gewoon overpeinzingen op zoek naar parallellen in het leven van anderen.

Stijn van der Loo, Kleine helden zijn wij, Uitgeverij Querido

Er zijn veel boeken inmiddels die het einde van een huwelijk beschrijven of de aftakeling van een moeder aan dementie. De combinatie van de twee lijkt wat veel van het goede, maar dat is niet zo. Van der Loo – naast schrijver ook componist en filmmaker –creëert een man Smolders die tot een soort stilstand is gekomen nadat zijn 15 jaar jongere vrouw er met een ander vandoor is. Nou, vandoor… ze woont naast hem, in het appartementje dat is ontstaan nadat ze hun gezamenlijke grotere appartement in tweeën deelden. De blijmoedige neergang van de moeder en haar verzet in een tehuis opgenomen te worden, werken louterend op zijn persoonlijke neergang. Zijn stilistische raakheid doet de rest.

Lina Wolff, De polyglotte geliefden, Uitgeverij Atlas Contact, vertaald uit het Zweeds door Janny Middelbeek-Oortgiesen

De Zweedse schrijfster Lina Wolff won met haar tweede roman de grootste literaire prijs van Zweden.Het duurt even voordat je begrijpt waarom. Het begin van de roman lijkt helemaal niet aan te sluiten bij wat er op de flaptekst allemaal staat. Het boek is verdeeld in drie delen met elk de naam van de ik-persoon: Ellinor, een jonge vrouw die op nogal onhandige wijze via een datingsite een man zoekt en bij een zeer zwaarlijvige, intimiderende Houellebecq-lezer terechtkomt; Max, een schrijver die vast zit in zijn huwelijk en in zijn werk, maar besluit contact op te nemen met een Italiaanse familie waarin iets is gebeurt en tot slot Lucrezia, een familielid uit die Italiaanse familie die ooit ook een keer Max heeft ontmoet… pas in dat derde deel wordt helemaal duidelijk wat de rol is van het eerste deel, maar alles heeft met elkaar te maken. Het wordt steeds spannender en interessanter. De menselijke (machts)verhoudingen weet Wolff heel veelzijdig en geraffineerd uit te spinnen en er lopen een paar magische personages door het boek.