Een wereld vol kunst en cultuur met Emma Louise Diest: Dazzling Paris & Life in Sicily

De vaste cultuurduider Emma Louise Diest praat Humberto en jou, de luisteraar, 1 keer per maand bij over alle cultuur in Nederland én daarbuiten. Waar moeten we heen, wat moeten we zien? Bekijk hieronder het item uit de uitzending, of lees de beschouwing van Diest nog eens na. Deze keer: het Siciliaanse leven in Maastricht, en het bruisende Parijse leven in Musee d'Orsay.

Schandalig mooi, zo werd het levensgrote werk omschreven. Vol trots, rechtop, het glanzende zwart van haar jurk laat het lichtgevende wit van haar huid stralen. Haar kin wijst fier naar voren en haar markante lange neus snijdt bijna door het doek heen. Madame X is een fenomeen, een femme fatale, een vrouw met een eigen verhaal, een eigen agenda, maar ze is als schilderij ook een pièce de résistance van de maker zelf, John Singer Sargent. Dazzling in Paris, nog geen twintig en zonder enige moeite leken de grenzen van de Parijse beau monde als sneeuw voor de zon voor hem te verdwijnen.

Een unieke positie nam hij met ogenschijnlijk gemak in, een jonge Amerikaan die werd gezien als Parijzenaar. De man waardoor je in de late 19e eeuw geschilderd wilde worden, om te laten zien wie je was, maar misschien nog wel meer om te laten zien wie je zou kunnen zijn. De schilder maakte zijn object tot een levend kunstwerk waar nog lang na de laatste verfstreek over werd gesproken. De kunstenaar die schilderde wat hij zag maar die ook zijn eigen realiteit bewust een plek gaf in de maatschappij. Zijn monsterlijk mooie werken waren oppermachtig, de wereld werd zijn theater.

Een schilderij van Sargent neemt je totaal in beslag, je wordt hoe dan ook onderdeel van de gebeurtenis die zich op dat moment ontvouwt. Ogen glinsteren, stof knispert als papier, haar vangt de wind en handen zijn altijd in beweging. Wie zich niet door de intensiteit van het beeld laat verblinden, ziet hoe de schilder geen gemoedstoestand uit de weg gaat. Te mooi om waar te zijn, ontglipt het werk aan iedere leugen. Dansend in Parijs leeft Sargent nog steeds een totaal eigen leven.

Franco Zecchin | Life in Sicily is een tentoonstelling die iedere filter laat verbleken. Fotografie met een ontembare kracht, een boodschap die zich niet in een paar zinnen laat vertalen. Franco Zecchin verhuisde als jonge en onervaren fotograaf van Milaan naar Palermo en kwam terecht in een wereld die werd verslonden door geweld. De maffiaoorlog in Sicilië laaide eind jaren 70 en in de jaren 80 weer op en zonder aarzelen nam Zecchin in deze angstaanjagende tijd de rol van fotojournalist op zich.

Hij had een duidelijke missie, de maffia een gezicht geven, een eerlijk gezicht. Met zijn camera als wapen tegen de moordende agressie, zat Zecchin overal bovenop. We vergeten hoe uitzonderlijk het is, dat ook wij in het centrum van het veilige Maastricht, iedere moord van zo dichtbij aanschouwen. Het leven is rauw, keihard en ongepolijst, het geluk even vurig als het verdriet. Hoe kan je houden van een plek waar de dood de tijd zo meedogenloos verslindt?

Zecchin weigert de vlekken van de strijd weg te poetsen en laat zien wat niet gezien wil worden. Het donker en het licht spelen een gevaarlijk spel, we zijn onherroepelijk medeplichtig aan het moment. Het is onmogelijk om niet van de karakters in de foto’s te gaan houden, want zelfs de moordenaars lachen ons verleidelijk toe. Zecchin’s werk is een familie, waarin ieder beeld voelt als een deel van onszelf. Franco Zecchin | Life in Sicily is een dodelijke kus die we niet kunnen weerstaan.