Georganiseerde misdaadfamilies in Brabant zijn hardnekkig en moeilijk te bestrijden

Criminele Brabantse familie’s zijn moeilijk en hardnekkig te bestrijden, dat stellen onderzoekers Toine Spapens en Hans Moors in hun onderzoek criminele familie’s in Brabant. Zeven familie’s werden door de onderzoekers onder de loep genomen. De conclusie: georganiseerde misdaadfamilies in Brabant zijn een hardnekkig probleem. De families leven in een gesloten wereld, een lokale subcultuur waarin ze steeds terugvallen op oude vrienden, betrouwbare familie én nieuwe liefdes.

Brabant heeft een historie op het gebied van criminele familie’s. De Bende van Oss geldt als zo een voorbeeld van zeven familie’s, die met hun criminele activiteiten soms twee of drie generaties teruggingen.

"De activiteiten van de families weerspiegelen de ontwikkeling van de zware misdaad in Noord-Brabant", aldus Hans Moors. "Van oudsher waren ze bezig met allerlei vermogenscriminaliteit. In de jaren tachtig breidden ze uit met drugshandel en in de jaren negentig met wietteelt en XTC-productie. Vooral het laatste opende voor criminele leiders in de zeven familienetwerken de poort naar internationaal succes. Ze werden wereldwijde groothandelaars in XTC-pillen en lieten die ook in hun eigen laboratoria of in opdracht produceren. De jongste generatie ‘misdaadondernemers’ richt zich meer op wietteelt."

"De families hebben door de jaren heen geleerd hoe ze de overheid van zich af moeten houden. Of hoe ze instanties juist voor hun karretje kunnen spannen. Dat gaat meestal gepaard met intimidatie. In hun directe woonomgeving profiteren ze van een zwijgcultuur, maar vaak genieten de criminele kopstukken er ook status. De gesloten subcultuur is belangrijk omdat die de vertrouwde contacten levert die nodig zijn voor succesvolle criminele activiteiten. Het is ook de plek waar de partners en vrienden worden gezocht en gevonden. Brandschoon zijn die zelden."

In Radio EenVandaag praten we over de criminele familie’s en hun rol in de Brabantse samenleving met onderzoeker Hans Moors en cultuurhistoricus Gerard Rooijakkers.