2500 kilometer hardlopen richting Oekraïne met Boas Kragtwijk

Op zijn 15e begon Boas met hardlopen, om zo een sporttest te halen. Voor zijn afstuderen moest hij een onderwerp kiezen om zich in te verdiepen. Nadat hij over ultralopen hoorde wilde hij hier meer over weten. Hij vroeg zich af waarom mensen dit doen en hoe het voelt om te ultralopen. 

Het is een relatief kleine sport die ook niet zo competitief is, veel geld gaat er ook niet in om. Het moet het dus echt waard zijn, maar waarom? Na met ultralopers gesproken te hebben, kwam Boas hier nog niet echt uit. En dus ging hij dit zelf aan den lijve ondervinden. 

Bij ultralopen loop je veel langer dan een marathon, namelijk wel 100km! Gedurende anderhalf jaar hield hij na elke training bij wat hij ervaarde.

Toen de oorlog in Oekraïne begon, wilde Boas iets kunnen betekenen. Daarom hielp hij aan de grens om mensen te evacueren. Zo hielp hij 16 mensen om daar weg te komen en huisvesting te krijgen in andere landen. Toen hij terugkwam in Amsterdam zag hij hoe de meeste mensen zich niet leken te beseffen hoe dichtbij de oorlog was. Om te helpen besloot hij in 50 dagen naar de grens van Oekraïne te rennen. Met 50km per dag rende hij in totaal wel 2500km. Dit deed hij samen met foto- en videograaf Beau Tilli en coach Bram Vogels. Met de organisatie Zeilen van Vrijheid halen ze geld op om ambulances vol hulpmiddelen naar de grens met Oekraïne te rijden. Voor elke €30.000 kan er binnen twee weken een ambulance klaargestoomd worden. Eén ambulance kan al 25 mensen per dag redden.

Hun missie kreeg steeds meer bekendheid en mensen wilden op allerlei manieren helpen. Zo renden er bij de start wel 20 mensen het eerste stuk mee. Gedurende de reis stonden er mensen aan de kant van de weg om Boas aan te moedigen, maar boden ze ook onderdak aan of soms zelfs een sportmassage aan het einde van de dag. En ook aan het einde van hun reis werd de laatste 13km door mensen meegerend.

De grens mocht hij niet over rennen. Dit moest met de auto. Zodra hij de grens met Oekraïne over ging merkte hij direct dat hij in een oorlogsgebied was. Natuurlijk was hij soms bang, zeker toen hij schoten hoorde die van een trainingsgebied in de buurt kwamen.

Maar op dat soort momenten dacht hij aan zijn doel en dat hij met iedere stap de kans om levens te redden groter maakt. Toen hij in Oekraïne was en de mensen daar zag werd zijn drijfveer alleen maar sterker.

Het was heftig om de slachtoffers te zien. Maar de mensen die hij tegenkwam, reageerden enorm positief. Sommige inwoners hadden het gevoel alsof zij vergeten werden, toen ze Boas zagen veranderde hun verdriet in hoop.

Op instagram @ultra4ukraine kan je hun reis terugzien. Doneren kan via hun website ultra4ukraine.com.