Computer ontdekt op eigen houtje 7.000 maankraters

Dat klinkt snel, een paar uur, maar het algoritme moest natuurlijk wel eerst getraind worden. Het kreeg daarvoor 90.000 foto’s voor de kiezen, zodat het kon leren hoe de vorm en de randen van een krater eruit zien.

Vervolgens ging het algoritme aan de slag met hoge resolutiebeelden van de maan, waarbij een collectie van bekende kraters als ijkpunt diende. Dat leverde al snel een kleine 7.000 nieuwe kraters op.

Kraters: een venster op het verleden

Kraters ontstaan door de inslag van brokstukken uit de ruimte - zoals kometen of asteroïden – die in het verleden door de ruimte vlogen. De grootte, de verspreiding en de hoeveelheid van de kraters levert daarom kennis op over de jonge jaren en het ontstaan van ons zonnestelsel.

De aarde zat vroeger ook vol kraters, maar die zijn verdwenen door schuivende aardplaten en verwering. Op de maan zijn de kraters nog goed zichtbaar, en bieden daarmee een venster op het verleden.

De resultaten zijn nog niet perfect. In sommige gevallen zag het programma kraters waar ze helemaal niet zijn, het zag ook een aantal kraters over het hoofd, en in een kwart van de gevallen bleek de locatie niet helemaal goed te kloppen. Maar met nog wat meer training moet het mogelijk zijn om honderdduizenden nog onontdekte, kleine kraters te vinden, denken de onderzoekers.

De foto boven dit artikel is van het Museum of the Moon, een project van de Britse kunstenaar Luke Jerram. Zijn maanmuseum reist de komende jaren door Europa, en was vorig jaar al te zien in Rotterdam en op het Oerol Festival op Terschelling.

Dit artikel is verzorgd door de wetenschapsredactie van NPO Focus.

NPO Radio 1 houdt je dagelijks op de hoogte over de laatste ontwikkelingen in de wetenschap

Maandag t/m vrijdag rond 16.20 uur in Nieuws en Co
Iedere dinsdag- op woensdagnacht van 02.00 tot 06.00 uur in Focus