Iris Slappendel is een echte wielrenduizendpoot

In huis heeft Iris geen herinneringen of prijzen aan haar wielercarrière staan. Wel heeft ze één krantenfoto, die ingelijst in haar werkkamer hangt. Als junior dame won Iris brons op het WK tijdrijden in 2003 en de overwinningsfoto met Loes Markerink, zij won zilver, staat symbool voor de onbevangenheid waarmee ze destijds begon aan haar wielercarrière.

Harry was een grote steun

Iris had nooit het plan om wielrenster te worden, ze begon toen ze 16 was met fietsen. Daarna volgde snel een selectie voor het wereldkampioenschap en toen begon het balletje te rollen: ''Zonder Harry zou ik niet zover gekomen zijn.''

Harry woonde tien kilometer verder op en was zelf actief in de wielerwereld. Toen ze aan het begin van haar wielercarrière stond bracht Harry haar naar wedstrijden en trainden ze samen. Harry op de brommer en Iris fietste er achter aan.

'Ik denk dat ze wel trots op me waren'

De familie Slappendel is geen sportief nest, de stimulans om te gaan sporten was er ook niet. Wat haar sport carrière soms tot een uitdaging maakte. Tegelijkertijd zorgde het er ook voor dat Iris al snel besefte wat ze wilde bereiken als wielrenster. Iris: ''Ik denk dat ze wel trots op me waren, maar Harry begreep het beter.''

Vaak wordt er over sporters gezegd dat het egoïstische mensen zijn, maar je hoeft niet egoïstisch te zijn zegt Iris. ''Het zou het wel makkelijker maken, maar ik denk niet dat het per se nodig is. Ik denk dat ik wel een egoïstische kant heb, maar dat ik niet een typische topsport mentaliteit heb. Misschien als ik die mentaliteit iets meer had gehad was ik verder gekomen in de sport.''

Een wielervakbond voor vrouwen

De Giro Rosa, La Course en de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen, ze bestaan, maar in de wielerwereld is geen sprake van gelijkwaardigheid. Dit bracht Iris op het idee om een vakbond op te richten voor vrouwen in de wielersport. Voor mannen bestond deze al, maar voor vrouwen was er nog niets. Het idee ontstond door enige conflicten die Iris had met haar oud-teammanager. De angstcultuur die hing in de ploeg was onbekend en stoorde haar.

Iris geeft een voorbeeld: ''Hij zei: als je dit niet doet in een wedstrijd, ontsla ik je. Het was vooral veel opvoeding, dingen waarvan ik dacht, waar bemoei je je mee? Op dat moment zat ik ook in de atletencommissie van het UCI, dus ik kreeg ook veel te horen van andere rensters in andere ploegen. Ik begreep toen wel dat dit niet een opzichzelfstaand iets is en op dat moment ben ik gaan nadenken over hoe je als renster hulp kunt krijgen.''

Slecht verzekerd en geen goed opgeleid personeel

Twee belangrijke punten waar veel rensters tegen aan lopen zijn volgens Iris de slechte verzekering en binnen ploegen is er geen goed opgeleid personeel. ''Nu generaliseer ik wel heel erg en dat vind ik ook lastig, want er zijn veel ploegen waar het wel goed geregeld is.'' Inmiddels komt er een minimum salaris voor rensters en hebben ze recht op zwangerschapsverlof.

Marktwerking is vooral belangrijk, Iris pleit voor meer aandacht voor het vrouwen wielrennen. ''Het moet op tv komen en moeten meer sponsoren komen. Er is nog een lange weg te gaan, maar we zijn al een heel eind.''

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.