Roy Meyer: 'Nu ben ik hier, ik heb al gewonnen'

'Een leuk ding'

Baggervet en beresterk, dat zegt judoka Roy Meyer over zichzelf: "Dat is een term die ze in Rotterdam gebruiken om een stevige vent te duiden die geen sixpack heeft maar wel heel sterk is." En dat hij sterk is, heeft hij wel laten zien. Op het EK in het zwaargewicht won de judoka de bronzen medaille, het hoogtepunt in zijn carrière tot nu toe: "Na de Olympische Spelen, waar ik zevende werd, was dit de eerste grote medaille die ik won." De medaille heeft hij meegenomen naar de studio, "Een leuk ding", zegt Meyer met een grote grijns, "Hij hangt naast mijn televisie dus er wordt vaak naar gekeken."

Voor de wedstrijd heeft Meyer een vast ritueel: "Dan denk ik terug aan mijn verleden, waar ik vandaan kom, van een moeilijke plek. En dan kijk ik naar het publiek, naar de grootsheid van een evenement, en dan denk ik van 'toen was ik daar, nu ben ik hier, hoe mooi is dat?' Ik heb al gewonnen. En nu kan ik ook nog eens genieten straks." En dat is niet voor niets dat de judoka aan zijn jeugd terugdenkt, hij heeft namelijk nogal wat meegemaakt.

Diepe littekens

Door de ongelukkige thuissituatie van Roy Meyer belandt hij uiteindelijk in een internaat: "Thuis was het niet meer te houden, zeg maar. Ik was best wel druk, mijn ouders hadden veel problemen en er was een enorm spanningsveld thuis. Er werd hulp ingeschakeld van de jeugdzorg. Dus het zat er een beetje aan te komen." De dag dat het gebeurde wist Meyer dat er iets zou veranderen, maar hij wist nog niet wat hem te wachten stond. "Mijn kleren werden in vuilniszakken gestopt, die werden in de kofferbak gestopt en om mij heen geplaatst op de achterbank. Dat was natuurlijk huilen in de auto, dat was schrikken."

Het voelde voor Meyer alsof hij in de steek gelaten werd: "Ik begreep het in het begin niet, ik voelde me verdrietig, ik denk dat dat wel uiteindelijk een gevoel van wrok heeft opgeleverd. Van 'waarom konden jullie er niet voor mij zijn?' En ik denk dat er altijd wel een lichte wrok in mij aanwezig zal zijn. Ook al ben ik nu ouder en kan ik veel meer begrijpen, ik denk dat het wel diepe littekens heeft gemaakt. Maar het belemmert mij niet in het functioneren."

Van voetbal naar judo

Toen hij jonger was ging Meyer voetballen. Daar had hij niet veel talent voor, zo zegt hij zelf: "Ik was best wel een stevig jongetje, ik was verdediger of ik stond in het doel. Dat baggervet was ik toen wel." Nadat hij bij zijn eerste wedstrijd met de bal in zijn handen over het veld rende naar het doel van de tegenstander, werd hij maar van voetbal afgehaald: "Een logische tweede stap zou zijn dat je me op rugby zou zetten, maar mijn ouders die hadden toevallig te horen gekregen van een kennis, dat er een judoleraar was. Toen ben ik daar naartoe gestuurd. Die pakte me bij mijn schouders en nek vast en trok me de lucht in. Ik was gelijk onder de indruk en heb van training één tot en met het laatste moment naar hem geluisterd."

Het goede pad

Omdat er geen plek meer was in internaten belandde hij in de jeugdgevangenis, tussen mensen die zware delicten hadden gepleegd. "Het was een omgeving waar je je mannetje moest staan. En op een gegeven moment wordt dat jouw wereld. Dat je agressief moet zijn om jouw plekje te verdedigen. En daar ging ik helemaal in op. Dat leverde me alleen maar problemen op en op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee."

Toen ging Meyer lezen en zo kreeg hij meer inzicht in zichzelf. Hij wilde weg uit de jeugdgevangenis dus ging hij goed gedrag tonen. En uiteindelijk kwam hij op het goede pad terecht. En nu leeft hij sinds ongeveer vijf jaar van judo. "Het is mijn passie, en ik wil gewoon zoveel mogelijk mensen inspireren om te gaan voor wat ze staan. En daar moet je alles voor over hebben."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Facebook en Twitter