Is stoppen met fietsen wel een optie?

Vandaag precies twee jaar geleden viel ik hard van m’n fiets. Ik kan het me niet herinneren, maar sporen wezen uit dat ik een paaltje heb geraakt met m’n fiets, ben gevallen en even buiten westen ben geweest. Toen ik wakker werd zaten er twee vriendelijke mensen tegen me te praten, even later kwam de ambulance.

Dank u, het gaat goed met me. Het herstel kostte tijd, maar ik heb er uiteindelijk niets aan overgehouden. Nee, eerlijk gezegd ook geen angst om weer te fietsen. Op de dag dat de dokter toestemming gaf, ben ik weer begonnen en sindsdien heb ik naar schatting weer zo’n 8000 kilometer op de racefiets gezeten.

Vorig jaar ging het bijna weer mis. Ik lette niet goed op bij een oversteek en een auto schampte m’n achterwiel. Als ik iets later was geweest, had hij me vol geraakt. Eerlijk gezegd schrok ik toen veel erger dan bij m’n val een jaar eerder. Komt vast doordat ik nu bij bewustzijn bleef en me ontzettend goed realiseerde dat ik was ontsnapt.

Sindsdien doe ik nog voorzichtiger. Ik was al geen wildebras op de fiets, maar zeker als je vaker op dezelfde route fietst, ga je onbewust soms toch risico’s nemen. En dat is bloedlink.

Ik moest deze week terugdenken aan m’n val, omdat me het bericht bereikte van een oud-collega die hard van z’n fiets is gevallen deze week. Superfitte man. Een paar jaar geleden ging hij een keer mee met de groep collega’s waarmee we jaarlijks de Amstel Gold Race fietsen. Hij bleek fitter dan wij en reed ons allemaal naar huis.

Ik noem hem maar even Karel, omdat ik niet weet of hij (zou) wil(len) dat ik over hem schrijf. Maandagavond ging Karel even een boodschap doen, op de racefiets. Hoe het precies gegaan is weet ik niet, maar hij moet hard op zijn hoofd zijn gevallen en is in coma geraakt. Op het moment dat ik deze column schrijf, weet ik niet beter dan dat z’n toestand kritiek is. Ongelooflijk en afschuwelijk. We hopen en bidden dat hij het haalt.

In een week als deze denk ik natuurlijk na over de vraag of het niet beter is te stoppen. Het is in absolute zin geen supergevaarlijke sport, maar te vaak hoor je van ernstige ongelukken. Hoe komt het toch dat echt stoppen op een of andere manier geen serieuze optie is in m’n hoofd? Is het toch een verslaving?

Als ik moet kiezen tussen blijven fietsen en een ernstig ongeluk krijgen of stoppen en dan geen ongeluk, is de keuze niet zo moeilijk: dan stop je. Kennelijk ga je er toch vanuit dat het jou niet overkomt, een echt ernstig ongeluk. Maar is dat reëel? Ja, dat is ook reëel, want de meeste mensen krijgen geen ernstig ongeluk. Behalve ikzelf dan, twee jaar geleden. En Karel nu…

Ik hoop zo dat het goed komt met Karel…