Waarom politici en media identiteitspolitiek bedrijven

Het Algemeen Dagblad tekende op: "Volgens Dijkhoff laat de fabrikant zich leiden door 'een paar gekkies in hun mailbox'. Terwijl de meeste Nederlanders hier echt geen probleem mee hebben. Ik ben de hele discussie over dit soort verwijzingen naar kolonialisme zat. Er zijn échte problemen, die meer aandacht verdienen." Dat was waarschijnlijk ook de reden dat Dijkhoff bedankte voor een discussie hierover in een debatprogramma als Dit is de Dag, maar waarom laat je dan toch een commentaar optekenen in een landelijke krant over deze kwestie?

Sommige politici laten geen moment onbenut om te laten weten dat we vooral ‘normaal’ moeten doen als er ergens een discussie woedt over culturele identiteit of het koloniale verleden. Het wordt afgedaan als onzin die je maar beter kan negeren, maar ondertussen willen ze maar wat graag aandacht voor hoe onzinnig ze het vinden.

Zwarte Piet

CDA-staatssecretaris Raymond Knops van Koninkrijksrelaties prijkte begin maart nog op de voorpagina van een zaterdagse Telegraaf met de kop: ‘TIJD VOOR TEGENGAS. STAATSSECRETARIS IS POLITIEK CORRECTE BEELDENSTORM BEU.’

Knops vond dat mensen die ageerden tegen Zwarte Piet en cowboys en indianenfeestjes een te groot podium kregen: "Ik ben niet van de school: negeer het maar en laat ze allemaal maar roepen. Als je geen tegengeluid laat horen, ik doe dat nu wel, relativeer je alles stuk", zo liet hij zichzelf door de Telegraaf citeren.

Je kan je afvragen of dat de taak is van een staatssecretaris van Koninkrijksrelaties. In eerdere discussies waarbij Zwarte Piet de politiek bereikte, werd vooral nog bezworen dat het een zaak van de samenleving is. Door onze premier wel in ieder geval. Het kabinet Rutte2 vond nog dat niet de politiek, maar de samenleving over Zwarte Piet ging.

Inmiddels was ook de VVD in aanloop naar de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen vrolijk aan het campagnevoeren met het sinterklaasthema.

Waarom? Omdat het scoort. Omdat het de mening van de meerderheid weergeeft. En zowel politici, hun communicatiestrategen als mediamakers weten dat en haken er graag op aan.

Maar als een spelletjesmaker een naam verandert vanuit commercieel oogpunt, een evenementenlocatie zelf besluit om toch maar geen cowboys en indianenfeestje te houden of sommige burgers protesteren tegen het gebruik van Zwarte Pieten, zou je ook kunnen zeggen: gun ze hun eigen besluitvorming en gun een ieder zijn of haar mening. Ook een minderheid. Waarom zo druk doen over hoe zat je de mening van een minderheid bent?

Schuld

Het Nederlandse ‘nieuws’ van de spelletjesmakers van Catan bereikte zelfs België. En ook daar voelde een politicus, minister van asiel Theo Franken (N-VA), zich gedrongen om iets te melden via zijn sociale media: "Ik ben helemaal klaar met die politiek correcte WAANZIN. Welk zinnig mens stoort zich hier nu aan? Het lijkt wel of alles kapot moet. Het is allemaal onze schuld en het enige wat wij - blanke Europeanen - nog mogen voelen is schuld en schaamte." Met de bedrijven die daar in meegaan, daar wil Franken liever niets mee te maken hebben.

Maar als het dan om culturele identiteit gaat… Voor een Europeaan zou ‘schuld en schaamte’ ook een hele christelijke waarde kunnen zijn.

Bertine Moenaff is politiek redacteur en samensteller bij Dit is de Dag