Houten de gekste
- Nieuws
- Houten de gekste
Meewarig. Licht geschokt. Een tikje verraden ook wel. Met een sprankje afkeuring. Zo kan ik de blikken het beste omschrijven die mij de laatste weken dagelijks ten deel vallen wanneer mijn nieuwe woonplaats ter sprake komt. Ik ben een maand geleden verhuisd van Utrecht naar Houten. Ja precies. Ik zal je even een paar regels de tijd geven om dit te verwerken.
.
.
.
Zo. Gaat het alweer? Ik hoop het.
Het is werkelijk fascinerend hoe haaks mijn toegenomen woongenot staat op het imago van mijn nieuwe woonomgeving. Als ik de blikken die ik krijg moet geloven, is mijn leven eigenlijk zo goed als voorbij. In het begin voerde ik, aangevallen als ik me voelde, een hoop argumenten aan om de boel te repareren.
Geen normaal mens kan meer een mooi huis in Utrecht betalen, dus omliggende plaatsen als Houten, Vleuten en Leidsche Rijn zitten nu vol met twintigers en dertigers. Hippe barretjes, bioscopen en theaters zijn er tegenwoordig dan ook volop te vinden. Ik sta nu binnen een paar minuten op het station, in de supermarkt, in de bioscoop of het theater. Ik ben sneller in Utrecht centrum dan vanaf mijn oude huis in Utrecht Overvecht. De mensen groeten elkaar op straat en het gevoel van veiligheid ligt er een stuk hoger.
Maar ik kwam er al snel achter: het mag niet baten. De schade is al geleden. Als je in de twintig of dertig bent en zeker wanneer je een baan hebt in de media, dan telt alleen Utrecht. Of nouja eigenlijk nog liever Amsterdam natuurlijk. Liever voor 1500 euro per maand driehoog op 20 vierkante meter heel cool zitten zijn, dan meer ruimte voor minder geld op een plek met alle voorzieningen maar met een stoffiger imago. En dat geldt dan paradoxaal genoeg vaak juist voor vrij linkse types die een belangrijk deel van hun leven wijden aan het bestrijden van vooroordelen.
Nou, mij maak je niet gek hoor. Ik woon in Houten en ik ben er trots op!
