Opinie & Commentaar

Kinderen vragen en zeggen gewoon alles zoals het is

foto: NPO Radio 1foto: NPO Radio 1
  1. Nieuwschevron right
  2. Kinderen vragen en zeggen gewoon alles zoals het is

[BNNVARA] "Mama je moet niet zo huilen hoor, want straks ga jij ook dood, net als oma", het stemmetje van mijn zoontje, dan 4 jaar, klinkt niet te misverstaan door de stille condoleanceruimte. Ooms en tantes die mij handen geven lachen een beetje besmuikt getroffen om zijn opmerking. Allen verbaasd over hoe een jochie van 4 haarfijn heeft aangevoeld wat er met zijn oma aan de hand was.

Zijn oma, die op 53 jarige leeftijd weduwe werd en de lol in haar leven niet meer kon terugvinden. Die, zonder haar rots in de branding niets meer waard was. Die, als we bij haar waren haar best deed om blij te doen, en volop met koekjes en chocola strooide, terwijl alles verdriet schreeuwde.

"Wordt oma ooit weer blij?", vroegen ze dan, op de terugweg naar huis. Ik antwoordde altijd naar waarheid. Dat het moeilijk zou worden, omdat zij nou eenmaal zoveel van mijn vader hield dat ze door zijn dood een beetje raar geworden was. Ze keken me dan met open monden aan. Hoe het dan verder moest met haar. Het antwoord op die vraag kwam sneller dan we hadden kunnen bedenken.

Ze kon alleen nog maar zien wat er niet meer was. Zag ze op de markt een oude vriend van mijn vader lopen, werd ze boos dat hij nog wel leefde. Zag ze iemand die klaagde over zijn gezondheid, kon ze alleen maar getergd roepen dat hij tenminste nog leefde. Zag ze een ramp op televisie, hoeveel doden er ook te betreuren waren, het deerde haar niet, want haar leed was vele malen groter. Kwam iemand op bezoek bij haar, was het niet goed omdat diegene er of te kort was of dat er te weinig over mijn vader gesproken werd. Eigenlijk durfde niemand op een gegeven moment nog iets te zeggen.

Mijn kinderen hebben mij zien ploeteren in die periode. Tot ze ook nog ziek werd. "Oma zag er wel heel eng uit", was de droge conclusie van een van mijn zoontjes toen ze haar in het ziekenhuis gezien hadden. "Gaat ze nu dood?" Kinderen vragen en zeggen ook gewoon alles zoals het is. Dus kregen ze van mij ook het antwoord zoals ik dacht dat het was. "Ik denk het wel", zei ik. Niet dat dat op dat moment al zeker was. Maar ik voelde het aan alles. Ze had er geen zin meer in om beter te worden. Op haar 56ste verjaardag lag ze in een verzorgingsbed beneden in mijn ouderlijk huis. Mijn nog niet zo kort daarvoor veel te jonge fitte moeder. De oranje tipje-vlindertjes vlogen zoals altijd op haar verjaardag in april vrolijk in de tuin. En ik nam weer een Suzanne-met-de-mooie-ogen mee, de plant waar ze zo van hield. Ik had de belofte van het nieuwe leven bij me, mijn babydochtertje, waar ze alleen maar pijnlijk naar kon glimlachen. Na mijn bezoeken aan haar ging ik altijd met buikpijn weg.

De jongens heb ik bij haar weggehouden toen het te erg werd. Toen ze stierf heb ik ze gezegd dat het beter is zo. Dat ik dacht dat oma blij was dat ze nu bij opa kon liggen. Ze had tenslotte niet voor niks nog geen grafsteen voor hem uitgezocht. Jaren na haar dood had ik de moed het verslag van de thuiszorg te lezen op die dag van haar verjaardag. In vreemde hanenpoten stond er: "Dochter van mevrouw kwam langs met de baby, mevrouw was even wat opgewekter." Die wetenschap deed me, na al die jaren toch nog behoorlijk goed.

Ster advertentie
Ster advertentie