Er is al zoveel om bang voor te zijn, laten we 'elkaar' daar niet aan toevoegen #MeToo
- Nieuws
- Er is al zoveel om bang voor te zijn, laten we 'elkaar' daar niet aan toevoegen #MeToo
“Joh, wij hadden een gymleraar vroeger die op een gegeven moment zei: nu mogen alle jongens naar huis en de meisjes blijven. En dan moesten alle meisjes voor de gymleraar op de trampoline springen, zogenaamd om te kijken wie van ons al een bh aan kon. Hij zat er dan een beetje tietjes te kijken. Wij vonden dat volstrekt normaal. Het was zelfs zo dat we baalden als we nog geen bh aan hoefden.”
Het is een kennis van me die schaterlachend dit verhaal vertelt als we het hebben over de #MeToo discussie. “Nu zou toch zo’n leraar aan de hoogste boom gaan?” vervolgt ze ongelovig. Ja, zeker.
Ik zeg zoiets als “iedereen had toch wel een handtastelijke gymleraar of een vieze leraar scheikunde die net iets te dichtbij je kwam?" Het gekke is dat je als kind of puber toch ergens gevoeld hebt dat het totaal niet deugde. Tenminste ik wel.
Jullie weten het wel
Ik zal jullie niet vervelen met mijn ervaringen op #MeToo-gebied. Ik zal jullie niet vertellen hoe vaak ik by the pussy gegrabbed ben door foute kerels, hoe ik ooit verkracht ben, hoe ik dronken gevoerd ben door een zogenaamde vriend die geen vriend bleek en die het wel oké vond om me half lam eindelijk dan eens goed te pakken te kunnen nemen. Of hoe die vunzige baas hele vunzige whatsappjes stuurde die niet door de beugel konden.
Ik zal het jullie allemaal niet vertellen, want we weten het onderhand wel he? Iedere vrouw heeft er weleens mee te maken gehad.
Wat vertellen we onze kinderen
Vervolgens is dan de vraag: wat gaan we hierover vertellen aan onze kinderen? Kunnen onze kinderen nog afspreken met een jongen of uitgaan zonder dat ze worden verkracht of verkrachter zijn? Kunnen onze kinderen nog alleen fietsen zonder dat op iedere straathoek een engerd staat die ze in de bosjes trekt? Kan ik zelf nog alleen een rondje hardlopen door het bos zonder gegrepen te worden door een gek? Hoe bedwingen we onze angsten? Nou, niet. Dat is mijn antwoord.
Heb ik het hierover met mijn kinderen? Nee. Natuurlijk zijn kwesties als seks tegen je zin en oppassen voor vreemden allemaal al eens ter discussie geweest, heb ik ooit een artikel met de ronkende kop “Een erectie heeft geen geweten” op tafel gelegd voor mijn jongens, en had daar een gesprek over met ze. En daar laat ik het bij.
Ik weiger mijn kinderen bang te maken
Angst is zelden een goede raadgever. Ik hou van mannen, ik hou van jongens en ik weiger ze te zien als potentieel gevaar. Ik weiger om mijn kinderen bang te maken. De meeste mensen zijn namelijk wel oké. De meeste mensen hebben geen slechte intenties.
Ik hoop dat ik mijn kinderen weerbaar genoeg heb gemaakt om zelf in te kunnen schatten wanneer ze moeten vechten en wanneer vluchten. Ik hoop dat mijn jongens hebben gezien hoe ze respectvol met vrouwen moeten omgaan.
Er is al zoveel om bang voor te zijn vandaag de dag. Natuurrampen, Trump, Kim Jong-un, oorlogen, roken, smog, ziektes, drugs, suiker, vet, honing (want besmet met gif) en ik weiger om daaraan toe te voegen: elkaar.
