Opinie & Commentaar

Mart op maandag: sport te over

foto: EenVandaagfoto: EenVandaag
  1. Nieuwschevron right
  2. Mart op maandag: sport te over

[AVROTROS] Het was meer dan een druk weekend in de topsport, overal gebeurde wel iets en als je een geduldig sportkijker was kon je per dag meer dan 12 uur onafgebroken en achter elkaar naar sport zitten koekeloeren.

Inclusief het aanschouwen en aanhoren van vele pelotons vol analisten en kenners in de vele, vele sport-talkshows: tennis, voetbal, wielrennen, golf, autosport, voor ieder wat wils.

Welk feit sprong eruit? Wat was nou werkelijk heel speciaal?

Die krankzinnige (en heel lang compleet vervelende en slechte) voetbalwedstrijd tussen Italië en Duitsland kreeg van analist Pierre van Hooijdonk een nuchter en zeer juiste waardering mee. Hij zei: ”Als Oostenrijk en Hongarije gespeeld zouden hebben zoals Italië en Duitsland dat vanavond hebben gedaan hadden we het een vreselijke wedstrijd gevonden, nu vonden we het een interessante confrontatie en noemden het schaakvoetbal.”

Van Hooijdonk is sowieso een analist die zaken probeert open te breken. Hij is prettig kritisch en ziet dingen “anders” dan vele van zijn collega’s. Dat maakte hem in zijn actieve carrière ook zo’n acceptabele spits en mens, of moet je in dezen stellen: mens en spits?

En is Mark Cavendish, de eerste geletruidrager in de Ronde van Frankrijk van dit jaar, een opvallend mens of een opvallende sprinter? Met zijn toch verrassende zege op zaterdag zette hij het Duitse sprintfenomeen Marcel Kittel flink te kijk, inclusief een resem aan andere mannen die het plaatje “sprinter” opgeplakt hebben gekregen, maar die alleen het achterlicht van Cavendish zagen.

Cavendish zit, in zijn loopbaan, ongeveer in de twilightzone tussen september en oktober, als U begrijpt wat ik bedoel. Septemberdagen kunnen buitengewoon prettig qua temperatuur en sfeer zijn; je weet dat de herfst nadert, maar de zon verwarmt nog eventjes stevig.

Zo’n sprint was het ook, waarna de kleine man van Man (het eiland) uitpakte met een reeks te verwachten en ook niet zo heel erg stuitende clichés. Hij dankte zijn ploeggenoten (terwijl hij de sprint eigenlijk helemaal solo reed), hij memoreerde nog even de goede doelen voor Afrika, hij downgrade zijn winst, hij had oog voor zijn omgeving (Utah Beach en de vele gesneuvelden aldaar), hij deed lief tegen zijn dochtertje…

Ho…even dit: het is thans “bon ton” in vele sporten je kleine kind mee naar huldigingen te brengen, die op te pakken, te knuffelen en de wereld daarmee te vertederen.

Voor mij hoeft het niet, zeg ik streng.

En hoe zit het met de mens of de vedette Novak Djokovic? De Serviër werd er op Wimbledon uit getimmerd. Op zaterdag stond hij binnen no-time de likkebaardende persjongens te woord en schoof alle eer in de richting van zijn Amerikaanse tegenstander Sam Querrey.

Dat klonk sympathiek omdat even later duidelijk werd dat er een aanwijsbare, maar blijkbaar niet te bespreken reden was voor het verlies van de beste speler van de wereld.

Djokovic heeft de knappe eigenschap van een hufter tot een aimabele gast te worden in twaalf seconden tijd. Juist: Dr. Jekyll & Mr. Hyde.

De Serviër had geen enkele behoefte zijn “sores” met wie dan ook te bespreken en trok steeds de kaart Querrey, waarmee zijn nabeschouwing flink wat stekeligheden vanuit het persfront opleverde. Djokovic gaf geen krimp en liet de sportwereld al gissend achter.

Dat hij niet zichzelf was kon een blinde zien; op vrijdag al, maar helemaal op zaterdag toen het er werkelijk om ging. Djokovic is zo’n beetje de mentaal sterkste speler ter wereld, maar liet nu hiaten in zijn bestaan toe, waardoor de leptosoom tegenover hem, de 1.98 meter lange Querrey, de wedstrijd naar zich toe kon halen.

Querrey is geen vaste berijder van de sportpagina’s. Soms doet hij iets opzienbarends, zoals ooit, in 2007, toen hij in één partij tien aces achter elkaar sloeg. Voor de rest speelt hij vooral in de lange slagschaduw van zichzelf, maakt hij weinig water en speelt een sterke service-forehandpartij.

Hij kampeert in de regio van top-30, is een aardige, ietwat saaie, lange, bijna slungelige vent van een vader die vroeger profhonkballer wilde worden, maar dat niet deed en verder weet de wereld bijna niets van hem. Ja, je kan van hem opzoeken dat hij even meer dan 6 miljoen dollar bij elkaar heeft getennist.

Ja, hij mept hard en hij was blij met zijn compleet onverwachte zege op Djokovic. Hij wist dat zijn opponent niet 100% was, dat kan niet anders.

En verder was hij vooral verbaasd dat hij de reeks van 30 winstwedstrijden tijdens Grand Slamwedstrijden van Djokovic afgebroken had.

Hij sloot een wat waterig BBC-interviewtje met een niet bijster doorduwende Engelse collega af met de woorden:” Ik heb geen enkel idee tegen wie ik in de volgende ronde moet spelen.”

Thank you Sam, je hebt blijkbaar goed je speelschema bestudeerd…

Dat maakte de mens Querrey toch wel weer sympathiek. Hij was met zijn opvallend gekleurde Babolat racket de baan op gegaan om als kanonnenvoer voor Djokovic te dienen, zo wist iedereen en zeer waarschijnlijk hijzelf ook, maar zo eens in de zoveel tijd gaan automatismen als deze niet op in de topsport. Ja en juist op die momenten klinkt het een beetje gek als hij zegt geen idee hebben wie zijn volgende tegenstander zal zijn.

Zo veel vertrouwen had hij blijkbaar in de afloop van zijn partij tegen Djokovic…

Gelukkig maar, dat zulke dingen ook kunnen plaatsvinden.

En dan zou ik het ook over de huilende Italiaanse doelman Gianluigi Buffon kunnen hebben of die afzichtelijk slecht genomen strafschoppen bij Duitsland-Italië, of de valpartij van Alberto Contador…Wéér hij!

Er gebeurde gewoon te veel. Dat was het.

Ster advertentie
Ster advertentie