Opinie & Commentaar

Mart Smeets op maandag: was het zwarte zaterdag?

foto: EenVandaagfoto: EenVandaag
  1. Nieuwschevron right
  2. Mart Smeets op maandag: was het zwarte zaterdag?

In de ochtenduren van de zaterdag kwam ik, geheel bij toeval, oud-voetbalinternational Jan Jongbloed tegen. De straffe zeventiger zag er goed uit, hoewel hij zich ‘niet helemaal tof’ voelde. Iets van een virusje of zo.

In onze omgeving werd over het EK voetbal gepraat. Iemand vroeg aan de anderen of alle drie de wedstrijden van deze zaterdag bekeken zouden worden. Sommigen zeiden knikkend (en eigenlijk bijna beschaamd) ‘Ja’, maar Jongbloed was precies de keeper die hij vroeger was; hij hield zijn lijn schoon met de vol afkeer uitgesproken woorden: ‘Ik ben nog altijd gek van het spelletje, maar je moet er toch niet aan denken dat je naar drie wedstrijden van dit kampioenschap moet gaan zitten koekeloeren…kom op zeg…’

De afkeer van het voetbalspelletje groeit per dag, merk ik, zelfs bij heuse voetbaldieren, maar er waren ook mensen die na de groepswedstrijden en de eerste serie van de knock-out competitie heftig naar de Stichting Korrelatie verlangden en hulp nodig hadden om zonder voetbal de dag door te komen.

Zo iedere in sport geïnteresseerde nu wel weet is dit EK er eentje van de armoede en dat komt zo soms in de geschiedenis voor. In ieder decennium zit wel zo’n kampioenschap bij; het heeft te maken met volle programma’s, vermoeide spelers, een wat mindere generatie, te veel aandacht en zeker te veel randverhalen rond het voetbal zodat hoofd- en bijzaken vervagen en we als consument in een voortdurend vollopend voetbalbad worden geplaatst.

Te veel kan ook te veel zijn en daar ging het zaterdagse ochtendgesprek over: als een mens zich verheugd op de wedstrijd Zwitserland-Polen moet-ie rechtstreeks naar de psycholoog of psychiater.

In ieder geval moet er hulp komen.

Ik ken collega’s die moeiteloos alle wedstrijden van dit EK, plus alle omringende praatprogramma’s kijken en denken er nog een behoorlijk sociaal- en/of liefdesleven op na te houden.

Het gaat niet erg makkelijk geven ze toe en de maaltijden thuis zijn vaak kort en bekleed met priemende stiltes, maar eens in de twee jaar schijnt dat te mogen.

Waarom wordt er thans in Frankrijk zo hemeltergend matig gevoetbald?

Wie heeft dit allemaal bedacht?

Kunnen die kwibussen daar niet beter?

Zijn ze allen steendood na een lang seizoen?

Dat zou allemaal kunnen nietwaar?

Feit is dat er stuitend matig gepasst wordt, dat doelkansen zeldzaam zijn, dat “wegrossen” een veel voorkomend werkwoord in de commentaren is en dat laf en verveeld terugspelen en weer terugspelen en nogmaals terugspelen volledig geaccepteerd is als tactisch wapen.

Een belangrijker vraag: waarom kijken we met miljoenen naar hemeltergend slecht voetbal?

Kijk, op deze Zwarte Zaterdag spande de confrontatie tussen Kroatië en Portugal de kijkcijferkroon; zelfs het niets voorstellende gedoe van Wales en Noord Ierland stak nog verfrissend af bij het tomeloos geestdodende, domme, stomme, soms gemene en vooral compleet hersenloze gedoe dat deze twee “topploegen” voor ons neerlegden.

Stuitend niets

Het toneelstukje van de vier studiogasten bij Studio France (ze hielden zich slapend toen het rust was) was goed bedoeld en schetste waarschijnlijk de sfeer in iedere huiskamer: je keek, maar je keek naar het werkelijk stuitende niets. Foute passes, tempo loos gedrentel en het geniepig willen kwetsen van anderen…het was een walgelijke wedstrijd.

Kijkcijfer: 2.4 miljoen. Dat ligt gelijk aan een gemiddelde zondagavonduitzending met Nederlands clubvoetbal.

Is dat dan hoog? Als je stelt dat we naar topsport (topvoetbal, zo u wilt) kijken, is dat niet opmerkelijk, maar wel de best bekeken wedstrijd van de Zwarte Zaterdag.

Het betekent in ieder geval dat dik 14 miljoen landgenoten er niet naar keken en die lieden hebben geweldig gelijk gehad.

Drie extreem saaie, vervelende wedstrijden op een te heftig opgeklopt toernooi was iets te veel van het goede op één dag. In onze post Brexit-dagen konden we zelfs geen steun vinden bij de boerenkoolvoetballers uit Wales (“out”) en Noord Ierland (“in”). Van die partij zag ik alleen de owngoal en die deed, indeed, pijn om naar te kijken.

Maar de rest?

Waarom zou je naar dat gestuntel willen kijken?

En werd Polen-Zwitserland gedoogd omdat die intens fraaie goal eruit viel? Kom op. Een topsportevenement moet meer kunnen bieden dan dit armzalige gedoe.

Kijkcijfers van die wedstrijden?

Polen-Zwitserland: 1,1 miljoen (veel mannen die waarschijnlijk mee moesten boodschappen doen).

Wales-Noord Ierland: 1,7 miljoen (veel mensen aan de barbecue).

Nog steeds: dik 14 miljoen vaderlanders die iets anders deden op de momenten dat het heilige voetbal gratis en voor niets op de pretbuis kwam.

O ja, nog even dit. De NOS zond op zaterdagochtend en in de heel vroege middag beelden uit van het NK wielrennen op de weg. Het werd een saaie sprintkoers, mede ingegeven door de vorm van het parkoers (vlak, ja, vlak). Grootheden en kampioenen waren er niet of verstopten zich in een wolk van onmacht.

Kijkcijfers?

Veelzeggend en eigenlijk rampzalig: 225.000.

Voor de volledigheid: de Zwarte Zaterdag werd gevolgd door een tamelijk Zonnige Zondag.

De cijfers:

Frankrijk-Ierland: 1,4 miljoen.

Duitsland-Slowakije: 2,1 miljoen

En het mooiste voetbal kwam van de Belgen. Heerlijke wedstrijd, voortreffelijke spelers die vooruit wilden spelen en die dat ook konden. En de cijfers?

België-Hongarije: 3,0 miljoen.

Hulde, driewerf hulde.

Conclusie: een voetbaltoernooi is als Het Leven. Ups and downs. Kwaliteit loont.

Als je speelt zoals de Belgen, is voetbal zo’n vreselijk leuk spelletje.

Ster advertentie
Ster advertentie