Opinie & Commentaar
AVROTROS

Kijken achter de uitslag

foto: ANPfoto: ANP
  1. Nieuwschevron right
  2. Kijken achter de uitslag

Wat raakte me afgelopen week of wat viel op. Er waren twee Nederlandse wielersporters die in het nieuws kwamen. Niet omdat ze iets gewonnen hadden of iets fraais hadden gedaan, maar omdat ze hun respectievelijke ploegen gingen verlaten. Daan Olivier deed zulks omdat een opspelende knie hem zoveel parten speelde dat wedstrijden rijden en ook trainen voor hem geen pretje meer was.

Ik herinnerde me vaag dat diezelfde Olivier een aantal jaren geleden ook al eens gestopt was. Waarom eigenlijk, vroeg ik me af en ging zoeken. Het antwoord: om zich aan zijn studie te gaan wijden. Sporten was leuk, maar zijn studie kreeg toch voorrang.

Hoe je herinnerd wordt

Ik vond dat toentertijd een moedige, niet vaak voorkomende reden voor een sporter om te stoppen. Hij kwam echter later terug in het peloton, viel vervolgens hard op zijn knie en stopt nu weer. Hij zal dus door deze feiten herinnerd worden als wielrenner, want, eerlijk is eerlijk, ik weet geen enkele uitslag van hem uit mijn hoofd.

En zo bedacht schaatsenrijdster en wielrenster Janneke Ensing dat ze het verder voor gezien hield bij haar ploeg Sunweb. Na (sinds 2009) lid te zijn geweest bij vier andere teams, leek de nogal aan de weg timmerende ploeg van Sunweb een beste organisatie voor haar, maar de vrouw uit Gieten keek daar toch anders tegenaan. De twee pasten, vond zij, niet goed bij elkaar. Zonder vechtscheiding gingen ze uit elkaar. Met alle mooie prestaties die ze op ijs en op een fiets heeft behaald, zal ze waarschijnlijk toch bekend blijven als de vrouw die niet kon aarden bij Sunweb, een topteam met topmensen in dienst van topsporters.

Voetbaltroetelkind

En dan was er natuurlijk Ajax, Neerlands voetbaltroetelkind. Voor een televisiepubliek van nog geen 4 miljoen landgenoten werd er op dinsdagavond tegen Tottenham gespeeld. Een dag na de wonderbaarlijke uitslag 0-1 werd Ajax bijna doodgeknuffeld door een deel van de Nederlandse voetbalpers. Heel soms viel een licht kritisch woord te horen en daar was, dunkt me, toch wel reden voor.

Neen, die uitslag: 0-1 stond en staat. Dat is knap.

De manier echter waarop de Ajaxieden in de tweede helft bijna onder de voet werden gelopen door de ineens fraai combinerende Spurs moet toch opgevallen zijn bij mensen die van voetbal en van journalistiek weten. Ik keek toe, verbaasde me over de compleet andere toonzetting van de wedstrijd in de 2e helft en vroeg me af wie bij de Amsterdammers dat ook bemerkte, wie daar wat aan kon doen, wie kon schakelen of veranderen, maar een antwoord kreeg ik niet.

Botsing

Zonder Ajax zwak te noemen, maar wel zwalkend, was het een wondertje dat de Britse ploeg niet langszij kwam of zelfs over de Amsterdammers heen walste. Hoe oogstrelend fraai de combinaties in de eerste helft waren zo miezerig en tactisch beperkt was het Ajax-spel na rust.

Er was een wedstrijd vóór de botsing en eentje erna.

Met die botsing bedoel ik het vervelende incident waarbij Jan Vertonghen uit moest vallen en Moussa Sisoko voor de Belg in de plaats kwam. Vanaf dat moment was Tottenham ineens de bovenliggende partij en renden alle Ajaxieden achter alle feiten aan. Dat het 0-1 bleef was dan wel weer de verdienste van de achterhoede van Ajax, en de soms laconiek spelende doelman André Onana, maar een beetje meer routine had de Britten toch verder moeten brengen. Het opende vooral de vraag hoe het mogelijk was dat Ajax op bijna alle fronten afgetroefd werd en soms met werkelijk kunst en vliegwerk maar net overeind bleef.

Zielloze geklungel

Nou worden uitslagen van wedstrijden gebruikt om uit te maken wie in een competitie verdergaat en die 0-1 stond en staat, zoals ik al zei. De bijsmaak is echter het ineens bijna zielloze geklungel door alle linies heen; net alsof de Ajax-spelers niet meer wisten hoe topvoetbal eigenlijk gespeeld diende te worden. Van de frivole aanvallen, de overstapjes en het indrukwekkend goede samenspel van de eerste helft was zelfs geen rudimentair overblijfsel te zien.

In vele krantenverslagen werd die tweede helft en wat er toen gebeurde in een alinea vernoemd en nauwelijks of niet geanalyseerd. Waarom niet, vroeg ik me af. De tijd was de grootste tegenstander van de onderscheiden journalisten gebleken.

Een race tegen te klok

De mannen die voor de landelijke ochtendbladen moesten produceren hadden veelal met de wedstrijd meegeschreven en raakten tegen het einde van de wedstrijd in de knoei met de Nederlandse deadlines, overigens een veel voorkomend euvel na wedstrijden die ’s avonds rond negenen beginnen en waar lichte uitloop mogelijk is.

In mijn eigen ochtendblad in Haarlem werd er aan de tweede helft door schrijver Mike Verwey zegge 38 woorden in twee regels aan de tweede helft geweid. Vergeleken met de andere woorden in zijn artikel gaf dat een krachtige disbalans aan tussen de twee helften en omdat er juist zo’n overduidelijke discrepantie tussen beide helften bestond, vroeg juist dat aspect om een nadere analyse.

Kleine bedrieger

Juichen (Ajax ligt op koers voor de finale) ging voor. Begrijpelijk, maar niet helemaal uitgebalanceerd. Ja, en dan was er nog de Amerikaanse ster-basketballer D’Angelo Russell van de Brooklyn Nets en dit jaar voor het eerst gekozen in het NBA All Star team.

Russell, net uitgeschakeld in de NBA play-offs, werd op vliegveld LaGuardia van New York aangehouden door oplettende douaniers. In zijn bagage werd marihuana aangetroffen. Gunstig voor de jonge ster was het feit dat het een kleine hoeveelheid betrof: minder dan een half ons.

Het genotmiddel was echter op vernuftige wijze verborgen in een koffiebeker in zijn koffer, dus van voorbedachte rade was sprake. Russell wist dat hij verkeerd handelde en probeerde (stom als hij was) de ambtenaren te foppen.

Helaas. In alle nieuwsuitzendingen, in alle kranten, overal werd de 23-jarige speler met de billen bloot gelegd. Al was het maar een kleine hoeveelheid: hij had geprobeerd de boel te flessen en zo zal hij, in ieder geval de komende tijd, te boek staan. Niet als blower, maar als kleine bedrieger.

Hitlergroet en apengeluiden

En tot slot schrok ik van de idiote scenes die plaatsvonden op de voetbaltribunes bij Arsenal toen er voor de EuroLeague tegen Valencia moest worden gespeeld. Op beelden (bewegend en stil) kon je zien dat zogenaamde supporters de Hitlergroet brachten en zag en hoorde je zogenaamde supporters apenbewegingen maken en apengeluiden voortbrengen als er zwarte spelers aangespeeld werden.

Dat waren fans van Valencia en hun daden toonden eens te meer aan dat een heel klein deel van het voetbalvolk volkomen verknipt is en om de rest van de wereld te choqueren men die wereld tegemoet treedt met uitingen die niet kunnen, die ongepast zijn en die om maatregelen vragen. Van ons als maatschappij, van de voetbalbonden en vooral van de ouders van die snotneuzen die denken grappig en stoer te zijn.

Hoe herinneren we ons Arsenal-Valencia dus? Niet via de uitslag, 3-1, maar vanwege het mensonterende gedrag van een enkeling op de tribune.

Uitslagen in de sport geven niet altijd weer wat er in werkelijkheid gebeurde.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.

Ster advertentie
Ster advertentie