Aan-uit-aan

Dat ging, kan ik me herinneren, zo’n vier jaar door totdat er een, spijkerhard, met een andere vrouw trouwde (in een opwelling) en verhuisde naar Australië. De (geheime) telefoonrekeningen waren daarna wel torenhoog...

Dafne Schippers

Aan dat verhaal moest ik heel even denken toen de hereniging van hardloopster Dafne Schippers en atletiekcoach Bart Bennema afgelopen dagen werd aangehangen in onze kerk.

Neen, op geen enkele manier dan ook, wil ik de indruk wekken dat deze 'verhouding' ook maar iets met Amor van doen heeft, maar het gaat me om het feit dat twee mensen, die kennelijk succesvol met elkaar aan de slag waren in de coach-sporter-situatie, op elkaar uitgekeken raakten of waren, waarna de sporter vertrok en bij een andere trainer onderdak vond waarna er, verderop in de geschiedenis, toch weer een hereniging plaatsvond.

De buitenstaandergedachte van 'Schippers zocht een nieuwe prikkel', werd vertaald als 'ze had frisse lucht nodig' en dat was een legale gedachte, leek me. Ze ging samenwerken met een man die (hoogstwaarschijnlijk) andere gedachten had bij het aansturen van een getalenteerd sportmens dan de coach die haar naar haar eerste top in de internationale atletiekwereld had gebracht.

De kermis

Bennema, een trainer in dienst van de atletiekbond, en vaak fysiek aanwezig op Papendal waar Schippers met haar nieuwe omgeving ook vertoefde, was voor mij als volger-op-afstand een rustige man die de kermis rond de succesvolle Schippers leek te mijden.

Zonder hem te kennen, zonder hem ooit gesproken te hebben, nam vooral dat 'niet in de schijnwerpers willen staan' hem erg voor me in. Dat Schippers na haar Olympische Spelen van Rio koos voor de Amerikaan Rana Reider, leek (weer van afstand) een logische keuze. Ze moet toch niet helemaal blij van die Spelen zijn terug gekomen, dacht ik altijd.

Ze werd, op handen gedragen door het Nederlandse sportvolk, tot op de tartanbaan van Rio gebracht en wat 'wij' van haar verwachtten was simpel: hard hollen en vooral: tweemaal goud. Niets meer, niets minder. Wisten wij veel?

Voor wie het niet opgeslagen heeft in de grijze cellen: Schippers kwam uit Rio terug met 'slechts' één medaille. De zilveren op de 200 meter. Vijfde op de 100 meter, weet u nog. Met nadruk zet ik 'slechts' tussen aanhalingstekens. Onze collectieve aanname die aan de Spelen van Rio voorafging was: dat doet ze wel even. Voor velen die niet of nauwelijks weten hoe gecompliceerd topsport in elkaar zit, had Schippers in Brazilië 'licht gefaald'. Ik gebruik die aanhalingstekens nog maar weer eens.

Toen ze dan ook overstapte naar het groepje van de Amerikaan Reider leek dat wel doordacht, logisch en er zou een Schippers 2.0 uit dat proces moeten komen. Dat laatste gebeurde niet.

Sportvrouw van het Jaar

Kijk naar de shortlist van de kandidaten voor de Sportvrouw van het Jaar-verkiezing 2018 en constateer dat de naam van Dafne Schippers 'zelfs' daar niet op voorkomt. Er zijn blijkbaar meer betere gegadigden.

Dat kan heel goed, want, op een of andere manier ging de successymfonie van Schippers krassende geluiden vertonen. Ze was in de twee achter ons liggende jaren niet meer die frisse, typisch Hollands ogende hinde en hardloopster die 'het wel even zou doen' op streng geselecteerde wedstrijden. Er lagen, telkens weer, stevige bielzen over haar spoor en winnen, op grote wedstrijden, was ineens geen zekerheid meer.

Sportpubliek kan dan meedogenloos zijn. Men wendt zich dan gewoon af van de betrokkene en kiest voor een andere bezigheid van sport volgen. Wat in die tijd ook niet echt hielp om het blazoen jubelend en groots hoog te houden? Dat Schippers niet meer aan haar ooit gelopen tijden kwam in topwedstrijden en dat iemand anders 'gewoon' harder liep. Soms zelfs: veel harder.

Dan krijgt sportpubliek zelfs trekjes van 'die is over the hill' of ander redelijk dom gekoeterwaal. In ieder geval verbleekte haar ster in dit kleine sportland waar Max, Tom, Anna en Kiki ineens de gloeiende fakkel overnamen. Zij werden en bleven onze nieuwe 'helden', Schippers moest een stapje terug doen.

Stilte

Toen Reider om persoonlijke redenen weg stapte begonnen eerst fluisteringen en aannames rond te cirkelen en viel er een behoorlijke stilte rond de atlete. What to do next?

O, nog even dit: als iemand om persoonlijke reden ergens mee stopt, dien je die redenen te eerbiedigen. Omdat ze 'persoonlijk' zijn, hoor je daar, als beschaafd optredend mens, niet in te gaan roeren of peuteren.

De oplossing na het vertrek van de Amerikaan, lag voor de hand: terug naar de klas van Bennema, terug naar de voor beiden vertrouwde wereld, naar een taal die beiden spraken en begrepen, op naar een poging om Schippers 3.0 op te starten. Dat nu is een even interessante als moeilijke klus voor beiden. Aan-uit-aan. Bij elkaar, uit elkaar, bij elkaar.

Waarom gingen ze uit elkaar, waarom kwamen ze weer bij elkaar? De redenen liggen er, duidelijk te begrijpen voor eenieder. Nu is de vraag hoe het tamelijke vacuüm van de jaren 2017/2018 opgevuld wordt. Is er ergens schade opgelopen? Hoe gaat zo'n proces?

'Even' wereldkampioene

Waarbij ik, voor de criticasters (en die zijn er te over) nog wel even wil opmerken dat Dafne Schippers in 2017 wel 'even' wereldkampioene op de 200 meter werd.

Misschien dat we zulke facetten weleens te makkelijk vergeten. Hoe dan ook: voor beiden geldt: aan de slag en vindt of hervindt een deugdelijke manier om elkaar beter te maken. Tot slot: knipperlicht of knipperbol?

Veteranen weten: als er bij een oversteekplaats een knipperbol staat, weet je dat je extra moet opletten; kijk goed naar links en dan naar rechts en wellicht nog maar een keer. Knipperbollen staan of beter: stonden er niet voor niets. Ze knipperden.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.