Opinie & Commentaar
AVROTROS

Welke top acht?

foto: NPO Radio 1foto: NPO Radio 1
  1. Nieuwschevron right
  2. Welke top acht?

We hebben door de jaren heen geleerd dat de beste acht tennissers ter wereld in de middendagen van november gaan strijden om de ATP-titel, een ietwat met veel zilverpoets opgewaardeerde wereldtitel.

Eerlijk is eerlijk, ik wist niet dat er al 48 uitgaven van dit sluitstuk van het tennisjaar zijn verspeeld. Wie de eerste winnaar was? Het gebeurde in 1970. De Amerikaan Stan Smith (het is tegenwoordig heel erg hip om in Stan Smith schoenen van Adidas te lopen) versloeg Rod Laver in Tokio.

En ooit nog iets moois van een Oranjeklant?
We moeten het doen (rightly so) met de verloren finaleplaats van Tom Okker in 1973. De finale werd verspeeld in Boston Garden. Okker verloor in vier sets van Ilie Nastase. Kansloos overigens.

In principe worden de beste acht spelers van het afgelopen seizoen uitgenodigd. Zij delen uit een rijke ruif aan dollars. Zonder een officiële set te hebben gespeeld, ontvangen de spelers $ 110.000 als presentiegeldje. De winnaar loopt met flink twee miljoen de zaal uit: zonder verlies naar het einde op zondag spelen levert 2.712.000.000 dollar op. Voor vijf (vaak) twee-setters.
Een winstwedstrijd is goed voor twee ton, de ontvangst is van keizerlijke vorm, het ontbreekt de acht uitverkorenen aan helemaal niets, de meest luxueuze luxe is nog te gewoon voor de heilige acht mannen in hun onderkomens.

Wie er dit jaar niet bij waren? Spelers dus met "au" in het lijf?
Leuk familiespelletje overigens om dat zonder hulp van Google uit te vissen.
Om te beginnen Rafa Nadal en de winnaar van verleden jaar…
Uhhhh, ik hoor Uw hersens kraken.
Wie won London 2017 nou verdorie ook al weer?
Juist, de Bulgaar Grigor Dimitrov die David Goffin versloeg in drie sets. Verleden jaar werd er gesproken van een ontstellend zwak toernooi waar alle grote meneren ziek, zwak of misselijk waren. Voor de finale van toen (Dimitrov-Goffin) kon je bijna gratis kaartjes verkrijgen…
O.k., Andy Murray is op zoek naar een nieuw lichaam, Juan Martin del Potro zit met zijn polsen in het ijs, Stanislav Wawrinka (hele jaar al op de sukkel) staat nr. 66 op de heilige lijst en heeft geen recht van spreken meer en het wachten is op de komst van de “young guns” Stefanos Tsitsipas en Karen Khachanov. Met name de laatste twee kunnen een toernooi als dit een enorme “boost” geven. De bloedarmoede dit jaar is immers weerom opvallend.

Heeft U de afgelopen dagen het toptennis uit de Londense O2 hal gemist?
Waarschijnlijk wist U nauwelijks dat de “best eight” er speelden. Op de Nederlandse sportpagina’s was het hoekjesvulling en meer niet.
De meeste wedstrijden waren al klaar voordat de laatste laatkomer zat, alles ging bijna in twee sets en de "usual suspects" haalden de halve finale.

Dat wil zeggen…Voor Roger Federer (zesmaal al eerste) kwam daar nog wel een complete gedaanteverandering aan te pas. Zijn spel tegen de Japanner Kei Nishikori kan het beste omschreven worden als "rampzalig", waardoor hij tegen de stug spelende Kevin Anderson weer sluw, leep en getruct moest gaan optreden. Federer, publiekslieveling nummer een in London, houdt nog steeds niet van verlies en trok de Zuidafrikaan de vellen over de oren.
Met name zijn recht-op-de-man-af geslagen kogels in moeilijke situaties waren venijnig en bijna over het randje. En er stond natuurlijk ook nog een rekening van Wimbledon 2018 tussen de twee open…En, wees eerlijk, nu ook bleek Anderson geheel te steunen op zijn service. Op momenten dat hij door de knieën moest, was het armoede.

Waar op donderdagavond al bekend was dat Anderson en Federer in en schommelstoel de vrijdag konden doorbrengen, werd er in de andere groep nog even flink door gemept. Tot de laatste twee wedstrijden konden vier man zich nog plaatsen, maar duidelijk was al wel dat de bij tijden cynisch spelende Novak Djokovic de beste van het kwartet was. Toen daarna N.B. Alexander Zverev meer "aces" sloeg dan John Isner, ging de Duitser richting halve finale tegen Federer en mocht Djokovic een "poedelavond" genieten om op zaterdag tegen Anderson te gaan spelen; uitgerekend zijn bijna angst-tegenstander.

Wel opmerkelijk…de plaats van John Isner bij dit elite octet. Isner is eigenlijk geen tennisspeler van het fijne spel, maar jaagt per wedstrijd tussen de 20 en 30 ballen langs zijn geschrokken opponenten.
Dat alles heeft weinig met tennis te maken en voor de rest lijkt de 2.08 meter lange Yank bij voortduring over zijn eigen stelten te struikelen.
Wel opmerkelijk en nog steeds leuk om goed naar te kijken: de manier waarop hij de bal waarmee hij gaat serveren tussen zijn lange benen door stuitert en "in den blinde" opvangt. Humor dat aan Fred Kaps doet denken.

Wat ik jammer vond? Dat Dominic Thiem tegen uitgerekend Federer een schillenwedstrijd van eredivisieniveau afleverde en dat de heren Marin Cilic en Alexander Zverev beneden hun augustus-niveau speelden.

Tot de halve finales (vandaag, zaterdag de 17e november te verspelen en te bezien op FOX Sport) werd er niet bijster briljant gespeeld door de top-acht.

Het toernooi, dat in de toekomst weer naar Azië (Japan) zal verhuizen ligt hoogstwaarschijnlijk ook net te laat in het seizoen om alle spelers okselfris aan de start te krijgen.

Als alle andere "topspelers" al aan het strand liggen en vitamine-D in hun bestaan toelaten, moeten de kanonnen nog steeds vuren. In het regenachtige, kille London. Adel verplicht soms ook op deze manier: lang doorspelen, waardoor er nog een week of twee vakantie voor de heren overblijft.

Een zaak was nog met memoreren waard: met dit startveld kreeg het toernooi het langste (gemiddeld) ooit.
Toptennis wordt een sport voor lange mannen. Isner, Zverev en Cilic zijn in feite gemankeerde basketballers met gevoel voor racket en een kleine, pluizige bal.

Ster advertentie
Ster advertentie