Opinie & Commentaar
BNNVARA

De ziekte van de gewone Nederlander

foto: ANP fotofoto: ANP foto
  1. Nieuwschevron right
  2. De ziekte van de gewone Nederlander

Politici die zich zorgen maken over de burger of de gewone Nederlander, daarvan springen de nekharen rechtovereind bij politiek redacteur David van der Wilde.

Er waart een ziekte door Den Haag - de ziekte van ‘de gewone Nederlander.’ Verschillende fracties zijn al besmet, maar Jesse Klaver lijkt er het ergst aan toe. Hij vertoont alle symptomen. Van de week stond hij zelfs met deze vreemde variant op verkiezingskoorts de camera in te kijken. Hij stond er op: Hij wou een ode brengen aan 'de gewone vrouw en man'.

Eerlijk gezegd vind ik alle kritiek op die vorm een beetje flauw. Natuurlijk, het experiment kwam niet over op tv. Het zag er gemaakt en onhandig uit. Maar ik juich het van harte toe; politici die hun nek uitsteken. Een keer iets anders proberen dan gewoon een gesprek op tv of een snugger spotje op het web, blijf dat vooral doen. Eeuwig zonde als uit angst voor kritiek dit soort probeersels bij voorbaat in de prullenbak verdwijnen.

Super Sympathiek

Waar ik meer moeite mee heb is de inhoud. Op het eerste gezicht lijkt zo’n lofzang super sympathiek. Maar luister net iets langer naar wat er gezegd wordt en er bekruipt je een ongemakkelijk gevoel. Sowieso is een GroenLinks ode aan ‘de burger’ een beetje als een veganist die een buurt barbecue organiseert. Toch is dat niet het ongemak dat ik bedoel.

Mij gaat het om het fenomeen van politici die 'de man op de straat' omarmen. Het doet me denken aan de boze-blanke-man-cultus van een paar jaar terug. Je ziet het haast bij iedere partij terug. Zo zegt Segers dat hij het regeerakkoord wel in Oldebroek uit moet kunnen leggen. Heeft de VVD continu de mond vol van de hardwerkende Nederlander. Buma besloot onlangs zelfs nog een klimaat-opstand aan te kondigen. Al die malle milieu maatregelen zouden nooit begrepen worden door 'de gewone burger'.

De lessen van Paars

Steeds als ik iemand voor Henk of Ingrid op zie komen denk ik terug aan een oud interview dat ik onlangs zag. Minister-president Kok wordt door Nova-journalist Job Frieszo gevraagd zijn beleid aan 'de mensen thuis’ uit te leggen. De premier antwoord doodleuk dat 'de burger' het waarschijnlijk toch nooit zal begrijpen. Frieszo knikt instemmend en gaat door naar de volgende vraag. Als kijker krijg je het idee dat je gezien wordt als een kind dat niet weet wat goed voor hem is.

Het gesprek is tekenend voor de kritiek die Paars vervolgens van Fortuyn kreeg. De afstraffing van het kabinet Kok had vele vaders, maar het gevoel dat je als kiezer niet serieus werd genomen was daar zeker één van. Je zou zeggen dat die politieke les wel geleerd zou zijn. Zeker door deze generatie politici met mannen als Buma die zelfs expliciet waarschuwen voor ‘een nieuwe Fortuyn-revolte.’

Verkeerd Begrepen

Helaas lijken ze de geschiedenis wel onthouden te hebben, maar is de moraal van het verhaal verkeerd begrepen. Het gaat niet om luisteren naar de mensen, maar ze serieus te nemen. Dat doe je niet door op zoek te gaan naar 'de hardwerkende Nederlander'. Het is natuurlijk goed bedoeld, maar het komt hautain over. Zo’n kantinetour heeft vooral veel weg van een normale-mensen-safari. En als Buma zich afvraagt of de burger het nog wel begrijpt, klinkt hij als een bezorgde vader die wil weten of zijn zoon geen bijles nodig heeft.

Wie zoekt naar de wil van het volk of de problemen van de normale Nederlanders, zegt eigenlijk niet tot die groep te behoren. De man op de straat, de burger, Henk en Ingrid, de gewone Nederlander. Mijn nekharen springen overeind als ik die woorden hoor. En al helemaal als ze van een politieke tong rollen. De onbedoelde bijklank van die termen is namelijk; Ik ben het niet. De goede wil is er in Den Haag, maar ze hebben nog een wereld te winnen.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV.

Ster advertentie
Ster advertentie