Theresa May en haar droom om onoverwinnelijk te zijn

In een middeleeuws zwaardgevecht worden de benen en de armen van de Zwarte Ridder afgehakt. Gehavend achterblijvend roept hij: "Ik ben onoverwinnelijk".

In The Times las ik laatst een portret waarin stond dat May helemaal geen personage is maar slechts een doel. Kan het erger.

Evenzogoed lijkt de berichtgeving over de Brexit-stemming in het Lagerhuis meer op een wedstrijdverslag: winnen, verliezen of een gelijk spel.

Maar er staat in werkelijkheid veel meer op het spel. Het aanzien van de politiek is eigenlijk het belangrijkste agendapunt.

Het meest logisch is het vertrek van de Britse premier als een meerderheid May’s scheidingskoers afwijst. Hoe geloofwaardig ben je nog als jouw plan gepresenteerd is als ‘dood of de gladiolen’ en je na verlies zonder blikken of blozen overgaat tot de orde van een nieuwe dag en een nieuwe ronde. Hoe durf je kiezers nog onder ogen te komen.

En dat geldt ook voor de 650 Lagerhuisleden die de politieke chaos, als een bos bloemen elke dag weer vers water geven.

Angst lijkt vooralsnog de drijfveer om geen nieuw mandaat aan de kiezer te vragen. Nieuwe verkiezingen, of mogelijk minder verstrekkend een tweede referendum, haalt niks uit, is het zeggen. De vraag is dan gerechtvaardigd waarom de begrippen kiezen en mandaat vragen nog overeind houden?

In het Britse parlement zit een klein postkantoortje. Ik sprak gisteren de dienstdoende beambte en vroeg als grapje of je parlementslid moet zijn om dit kantoor te runnen. "Oh, nee, ik zou geen kamerlid willen zijn, daarvoor heb ik te veel zelfrespect."

Tot morgen!

Zelden heb ik ‘gewone mensen’ zo negatief over politiek horen praten. Het aanzien is desastreus.

Op Parliament Square groeten de vele demonstranten elke avond weer de vele politieagenten die de dagelijkse oploop een beetje in de gaten houden. "Tot morgen", roept één agent naar een van de demonstranten. Er wordt al twee jaar gedemonstreerd, tegen en vóór Brexit.

In de middag en avond kunnen de Britten live op televisie de deconfiture van een Brexitplan zien. Tegenover het parlement buiten staan grote beeldschermen opgesteld. De politiek dichter bij de burger brengen, zou je denken. Het is anders. De politiek stond nimmer op zo’n afstand van de dagelijkse werkelijkheid. Het betreft geen theatervoorstelling. Het is doodeng.

Kees Boonman

Kees Boonman is politiek commentator, elke week te horen bij Nieuwsweekend van Omroep Max van 08:30 tot 11:00 uur op NPO Radio 1. Volg zijn Brexit-berichten ook op @keesboonman via Twitter.