Een dier vangen, doden en slachten voordat je het opeet. Zou jij het doen?

Als de jongens de studio uitkomen, verschijnt op Twitter al de eerste verwensing. Dat ze mogen branden in de hel! Ze schrikken er wel een beetje van.

Drie jaar geleden stopten Tim en David met vlees eten, Daniel was (en is) sowieso vegetariër, dat wil zeggen: een vegetariër die wel eens vis at. Tijdens een van hun lunches bedachten ze dat het toch wel heel vreemd is dat mensen een lamsbout kunnen eten, een lam kunnen zien maar het verband tussen dat stuk vlees en het dier kennelijk niet leggen. Dat het verschil tussen vlees en dier dus heel groot is.

Dus spraken ze het volgende met elkaar af: we eten alleen nog maar vlees of vis van een dier dat we zelf eerst in de ogen hebben gekeken, gedood, geslacht en bereid. Dat was het startpunt voor hun project dat na drie jaar resulteerde in het boek Slachtpaspoort.

In Slachtpaspoort staan verslagen, foto's en recepten van hun belevenissen. Vissen, schaaldieren, een kip, een wilde eend – en grotere dieren als een lam, varken en koe: dat zijn de dieren die in hun boek zijn opgenomen. En eetbare dieren die er niet in staan, zoals hazen, konijnen of fazanten, zullen ze niet eten voordat ze er eerst zelf een van gedood hebben.

Het gaat de drie vrienden in eerste instantie om bewustwording. Weten wat je eet. Dat een dier toch echt eerst gedood en geslacht moet worden, voor je het kunt eten. Daniel verwoordt het zo: "Alleen al als mensen er door ons boek meer over gaan nadenken ben ik al blij".

Eend

Om eend te kunnen eten, moesten de jongens op jacht. Daniel, de vegetariër in het gezelschap, paste daarvoor. Hij had even genoeg van al dat doden. Ze hadden met professionele vissers op schol gevist en dat was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Spartelende scholletjes die nog levend van hun ingewanden werden ontdaan: het leidde ertoe dat hij de paar visjes die hij nog wel eens at nu helemaal laat staan.

Tim daarentegen, die had wel zin in die eendenjacht. Lekker buiten, eerst oefenen op kleiduiven en daarna een eend uit de lucht schieten, ja, dat was best leuk. Daar zat een sport/spel-element aan vast. Maar toch: "Op het moment dat die eend uit de lucht viel vond ik het al zielig en voelde ik me rot".

Koe

De mannen zijn het over één ding eens: het allermoeilijkst om te doden was toch wel de koe. Of liever, de koeien. Viola en Tisja. Die hadden ze een dag voor de slacht nog bezocht en in die mooie ogen gekeken. Geaaid, geborsteld. Ze hadden er de avond tevoren slecht van geslapen.

De begeleiding was goed, net als de voorbereiding. Onder leiding van de slachter hadden ze geoefend op de koppen van dode koeien. Want één ding was zeker: de dieren mochten niet extra lijden omdat zij het klungelig aan zouden pakken, het was al erg genoeg dat ze dood moesten. Tim was degene die Tisja doodde en slachtte. Hij schreef er onder andere het volgende over:

Koe Tisja

En dan komt dus het moment waar je al zo lang mee bezig bent in je hoofd. Ik maak me zorgen, zorgen of ik wel op de juiste plek schiet. Dit is eigenlijk nog het enige waar ik mee bezig ben. Ik sta redelijk strak van de adrenaline. Ze staat in een kleine soort van kooi waardoor ze geen kant meer op kan. Alleen haar hoofd kan nog makkelijk bewegen en dat beweegt ze ook een beetje onrustig.

Shit, ik moet bij dat hoofd zijn, en op een specifieke plek.

Er wordt mij uitgelegd hoe ik ervoor kan zorgen dat haar kop een andere kant opgaat en dat lukt me. Plots staat haar kop precies goed en ik twijfel geen moment.

Pang.

Tisja valt op de grond en het is me gelukt.

En dan komt mijn opluchting. Ik voel me 10 kilo lichter en ga door met het slachtproces.

Ik kan dus makkelijk een koe slachten.

En dit vind ik eerlijk gezegd vreselijk van mezelf. Ik wil dit helemaal niet kunnen. Of in ieder geval niet zo makkelijk. Ik wil emotioneel raken, of het misschien wel gewoon niet kunnen. Maar ik kan het wel. Hoe kan dit? Komt dit omdat je, voor je zelf aan de beurt bent, al meerdere koeien geslacht ziet worden? Of misschien omdat ik vind dat het op een acceptabele manier gebeurd? Wil ik gewoon dat het lukt? Of schuilt er een psychopaat in me?

Andere eetgewoontes

Door hun ervaring zijn de vrienden anders gaan eten. Nou ja, niet Daniel, die blijft gewoon vegetariër. Tijdens het project had hij weliswaar vlees gegeten, maar dat was weinig en het deed hem allerminst naar meer verlangen. Voor Tim is de verandering wel groot. Hij heeft zich voorgenomen om thuis helemaal geen vlees meer te eten, en als hij uit eten gaat hooguit 1 keer per maand. Sinds hij dat anderhalve maand geleden met zichzelf afsprak, heeft hij welgeteld één keer vlees gegeten.

David, de echte vleeseter van de drie, heeft zichzelf ook beperkingen opgelegd. Hij wil alleen nog maar wild eten en dieren die niet vet zijn gemest. Voor beiden geldt nog steeds het principe: eerst een dier zelf gedood hebben voor je die soort voortaan mag eten. David zal voor zijn wild dus eerst met een jager op pad moeten.

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.