Jazzdrummer Joost Patocka: 'Ik ben al 51 jaar een opwindkuikentje; ik vind alles leuk'
- Nieuws
- Jazzdrummer Joost Patocka: 'Ik ben al 51 jaar een opwindkuikentje; ik vind alles leuk'
Jazzdrummer Joost Patocka zit dertig jaar in het vak en speelde met de groten der aarde. Tot hij naar het Noord-Hollandse dorp Aartswoud verhuisde en hij zijn muziek bubble van een heel andere kant ging zien. In het kerkje tegenover zijn huis geeft hij jazzconcerten. Met zijn All Star band Jazz for the Millions hoopt hij zijn jubileum ook live te vieren. In Kunststof vertelt de drummer over zijn werk.
Blij ei
Patocka: "Ik begon op mijn negende met drum les bij Gijs Kasius in Maarn. Na het eten ging ik erheen en dan kreeg ik als eerste een bakje vla. Hij bracht me het plezier van muziek bij door er zelf zoveel plezier in te hebben. Na het bakje vla kwamen de verhalen tevoorschijn.
Drummen begint voor mij dan ook met verhalen vertellen. Over de romantiek van die wereld. Het reizen, bijzondere mensen ontmoeten. Het is een sneeuwbal die maar doorrolt. Van studeren, nog meer spelen, dingen regelen: het houdt gelukkig nooit op.
Ik heb met veel grote muzikanten gespeeld, soms ben je geïmponeerd en soms werkt het helemaal niet. Het is me overkomen met de Amerikaanse gitarist Kurt Rosenwinkel. Hij had mij gevraagd voor een tour door Azië dus ik was in de hemel. Maar het was een grote deceptie.
Hij wilde de controle hebben over alles. Terwijl jazz organisch en spontaan is. Het moet juist niet gaan over controle maar over improvisatie. Met open ogen achter drumstel zitten en kijken waar het heen gaat. Ik had al snel het gevoel: 'Ik zit verkeerd hier. Ik kap ermee en ga naar huis.' Maar dat is de enige ervaring in mijn leven waarbij het echt misging."
Jazzrelatie
"Het is een voorrecht om al dertig jaar met Benjamin Herman te spelen. In café Alto in Amsterdam voor het eerst en meteen was het raak. Hoe kan dat nou dat het in een keer goed is, vraag ik hem nog wel eens. Jazz is een gesprek waarbij je nooit met elkaar uitgepraat bent, zo gaat het bij ons al dertig jaar.
Het is ook als een relatie, we accepteren heel veel van elkaar. Hij is hondstrouw, ook als dingen mis gaan. Ik ben bijvoorbeeld een soort opwindkuikentje. Ik speel steeds iets sneller, uit puur enthousiasme. Mensen worden daar gek van, maar Benjamin niet, of hij zegt het niet. Dat tempo is mijn zwakke punt, ook al ben ik al 51 jaar."
Muzikale zelfmoord
"We zijn eigenwijs met repertoirekeuze. De standard Summertime bijvoorbeeld dat we altijd als verrassing spelen. Het is muzikale zelfmoord om dat nummer te spelen, zegt Benjamin altijd.
Zo denken veel muzikanten erover. Dat doe je gewoon niet. Terwijl het een prachtig stuk is. Maar het is moeilijk omdat iedereen het heel goed kent, dus als muzikant kan je daarmee ook heel hard door de mand vallen. We kondigen het ook nooit aan tijdens een concert en spelen het met een heel lang basintro, des te groter de verrassing."
Gerelateerd
