Georgina Verbaan: 'Woede moet er ook uit natuurlijk, liever via je pen'
- Nieuws
- Georgina Verbaan: 'Woede moet er ook uit natuurlijk, liever via je pen'
Van huis uit is ze actrice maar er schuilt ook een schrijfster in haar: Georgina Verbaan. Met haar column in NRC en haar debuut Loze ruimte in 2016 maakte de actrice naam als schrijfster. Het werd tijd voor een vervolg, een nieuw boek Iets om naar uit te kijken; met columns en verhalen. Daarover vertelt ze in Kunststof.
Het mannetje met pomade en lakschoentjes
Wervelende lange zinnen, absurdistisch en de kracht van observatie kenmerken de columns van Verbaan. Ze hebben daarnaast nooit een vaste vorm. Soms is het een reactie op de actualiteit, een andere keer is het fictie. Bijvoorbeeld als Verbaan schrijft over George Clooney, het mannetje met pomade en lakschoentjes: "Ik vind dat hele ware columns ook al spelen ze zich de ene keer in een weiland af in mijn hoofd met wuivend helmgras."
Ik zit soms echt huilend op mijn zoldertje achter de was naar een leeg scherm te kijken. Dat gebeurt wel eens.
George Clooney speelt de hoofdrol in Verbaan's eigen universum. Hij heeft misschien dezelfde naam als de acteur, maar het is hem niet: "Hij heet per ongeluk George Clooney. Hij woont in mijn hoofd, in mijn fantasiewereld en ik verdwijn daar soms. Meestal als ik me niet zo lekker voel."
Maar als Verbaan eenmaal over George Clooney schrijft, dan voelt ze zich erna gelijk wat beter: "Het is iedere keer anders in het universum van George Clooney." En dat is de reden dat Verbaan is gaan schrijven: "Het is ook vaak om je gedachten te ordenen en dat met wat er in je omgaat dat je dat even ergens neer kan zetten. In zijn universum kan alles heel absurd zijn, en raar en toch kloppen. Ja, dat vind ik prettig."
Woede moet er ook uit natuurlijk en liever via je pen, denk ik
Het verlangen dat iets raars gebeurt
Verbaan is echt een 'deadline monster' en dat is niet fraai, zo zegt ze zelf: "Ik zit soms echt huilend op mijn zoldertje achter de was naar een leeg scherm te kijken. Dat gebeurt wel eens." Daarom moet ze niet te lang voor de deadline al gaat zitten: "Dan ben ik te lang miserable. Het gaat toch waarschijnlijk op de laatste drie uur aankomen." Dus door de week verlangt de schrijfster dat haar iets raars gebeurt: "dat verlangen heb ik altijd wel een beetje."
De onderwerpen die Verbaan zeer aan het hart gaan zijn bijvoorbeeld dierenleed en racisme. Daar schrijft ze dan ook graag over: "Ik ben altijd wel bang dat het prekerig wordt, dat zou ik dan niet willen. Maar je kan die dingen niet laten liggen als je er mee bezig bent." Daarnaast is woede een belangrijke drijfveer: "Woede moet er ook uit natuurlijk en liever via je pen, denk ik."
Het is een plek voor mijzelf, het schrijven
Iets om naar uit te kijken
De columns zijn gebundeld samen met drie extra verhalen in Iets om naar uit te kijken. Daarin gaat het bijvoorbeeld ook over Manfred, een man die hetzelfde windjack als zijn vrouw draagt. Verbaan baseert zijn karakter op stellen die ze ziet lopen in Amsterdam, waarvan ze zich afvraagt of ze tevreden zijn: "Zoveel mensen voelen zich alsof ze vast zitten in hun leven op de een of andere manier. Maar er is bij veel mensen een stil verlangen naar iets radicaal anders af en toe."
Verbaan: "Het is een plek voor mijzelf, het schrijven. Het is een plek waar ik de baas ben en waar alles gaat zoals ik het wil." Dit jaar maakte ze vrij om te gaan schrijven aan een roman. Maar die kwam niet: "Als ik acteer dan is het schrijven erbij, dan is het een uitvlucht of iets wat ik tussendoor kan doen, wat fijn is. Maar als dat gewoon is wat ik elke dag moet gaan doen, vond ik het heel moeilijk om mijzelf aan het werk te krijgen."
Het onderwerp was er al, maar toch is Verbaan nu van plan om een bundel met korte verhalen te gaan schrijven: "Ik denk dat dat beter is. Als ik van het ene verhaal verveeld ben dan kan ik gewoon weer in iets nieuws duiken." En voor nu past dat beter.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Gerelateerd
