Binnenland

Onno Bosma over de zelfgekozen dood van zijn vrouw Ella Vogelaar

foto: ANPfoto: ANP

Nieuws
Onno Bosma over de zelfgekozen dood van zijn vrouw Ella Vogelaar

Ella Vogelaar, in het kabinet Balkenende minister van wonen, wijken en integratie, overleed tot schok van iedereen begin oktober van dit jaar. Haar partner Onno Bosma heeft tot nu toe gezwegen over de redenen, maar vindt het tijd om dat zwijgen, omwille van haar nagedachtenis, definitief te doorbreken. Op NPO Radio 1 blikt hij terug op de zelfgekozen dood van zijn levenspartner.

“Kort na de zelfgekozen dood van mijn partner, schreef een columnist in de NRC dat in al het schrijven over haar wel erg de nadruk is gelegd op haar ministerschap, een jaar of tien geleden. Hij vond dat raar in deze tijd, waarin geroepen wordt om meer vrouwen in topfuncties. Ella was daarin een voorbeeld. Ik was het wel met hem eens”, vertelt Onno Bosma in een ode aan zijn vrouw.

'Mensen hielden van haar om wie ze was'

Ella had, zo vertelt Bosma, in al haar banen dezelfde bedoelingen: meer vrouwen in topfuncties, strijd tegen idioot hoge inkomens, verdraagzaamheid. Veel mensen vragen zich af hoe zo’n sterke, opgewekte vrouw tot zelfmoord kon komen. “Ella heeft een groot deel van haar leven periodes gehad met depressies. In goede tijden genoot ze van haar werk, als het slecht ging vroeg ze zich af wat ze nog meer was dan een bekende Nederlander. Ik wist dat goed, mensen hielden van haar om wie ze was. Niet om wat ze deed.”

Bosma: “Ze kon als ze depressief was, niet voldoende levenskracht putten uit alle liefde. Veertig jaar maakten haar depressies wel deel uit van ons leven, maar ze hebben dat leven niet bepaald. Bepalend waren de vele prachtige, spannende, opgewekte, genietende tijden met elkaar.”

Openheid

Ella Vogelaar was niet open over haar depressies. “In één opzicht heeft ze niet zo’n goed voorbeeld gegeven. Ze beschouwde haar depressiviteit als falen. Ze wilde er met bijna niemand over praten. Met mij kon ze dat gelukkig wel.”

“Ik heb gemerkt dat veel mensen veronderstellen dat het gedwongen einde van haar ministerschap een rol heeft gespeeld in haar depressiviteit. Dat is absoluut niet het geval. Tegenslagen kon ze incasseren. Maar depressies krijg je vooral door een giftige combinatie van opvoeding en aanleg. Ik had zo graag gewild dat ze het leven kon omarmen, gesteund door medicatie maar vooral dankzij de liefde van de mensen om haar heen. Mij helpt die liefde om me staande te houden in de diepe rouw waar ik nu in verkeer.”