Column: 'De gemeente Amsterdam laat een emancipatoir schot voor open doel liggen'
- Nieuws
- Column: 'De gemeente Amsterdam laat een emancipatoir schot voor open doel liggen'
[NTR] In een ietwat feministisch georiënteerde discussie over aandacht en waardering voor vrouwensport moet je voorzichtig zijn met deze uitdrukking, maar ik gooi ‘m er toch even in: het is een kwestie van de kip en het ei. Om geld te verdienen met sport heb je aandacht nodig, maar om aandacht te trekken moet je eerst geld investeren. Dus wat moet je eerder doen?
Ajax is namelijk landskampioen geworden, maar de gemeente Amsterdam vindt een huldiging ‘te duur en te onbelangrijk.’
Uw eerste gedachte was “Eh... oké. Heb ik echt onder een steen geleefd of heeft Nanninga een TIA? Ajax is helemaal geen landskampioen geworden, dat was Feyenoord!” En pas in tweede instantie schoot het u te binnen dat ik het vermoedelijk over damesvoetbal had. Want dat leeft niet zo voor u, vrouwenvoetbal. Evenzo zou het niet-huldigen van het meneren-Ajax vermoedelijk tot een bescheiden volksopstand leiden in Amsterdam en het zou alle landelijke media halen, maar het negeren van het vrouwenteam lijkt helemaal niemand iets te boeien.
Nou ja, niemand. Er zijn 4000 handtekeningen onder een petitie gezet, maar die zijn kennelijk makkelijk te negeren, zelfs voor de doorgaans vrij ruggengraatloze Amsterdamse bestuurders.
Waarom vinden we vrouwensport niet leuk? Ik zal proberen het objectief te duiden. En ik kan u verzekeren dat ik alle vormen van sport stomvervelend en saai vind dus bij mij leeft geen vooroordeel of voorkeur voor het een of het ander, of de sporters nou piemels hebben of borsten.
Vrouwenvoetbal is kwalitatief minder dan mannenvoetbal, is een argument. Maar ja. Vrouwenvoetbal kent geen profs, vrouwen voetballen en moeten daarnaast met iets anders de kost verdienen. Als jij 40 uur in de week staat te kleuterjuffen of intercedenten, dan word je natuurlijk nooit zo goed als een jongeman die al vanaf zijn 18e al zijn tijd aan de sport kan besteden.
Dat leidt tot kwalitatief minder goed spel, dan krijg je saaiere wedstrijden, die zijn niet of minder verkoopbaar aan omroepen en sponsors, waardoor speelsters dus niet fulltime betaald kunnen worden waardoor het vrouwenvoetbal dus kwalitatief achter blijft, en voilà, daarmee is de kip/ei kwestie rond.
Maar zelfs al is er een kwaliteitsverschil tussen mannen en vrouwen, de Ajax-dames zijn dus wel kampioen. Dat zou toch een huldiging rechtvaardigen, sterker nog, een officiële huldiging is een opsteker voor de sport en kan zorgen voor meer aandacht (en dus geld) voor vrouwensport.
Quota en voorkeursbeleid gaan geen enkele feministische strijd helpen, daar ben ik stellig van overtuigd, maar een landskampioen ongeacht geslacht gewoon huldigen is nou juist géén voorkeursbeleid, het is gelijke behandeling. Als de gemeente Amsterdam de Ajax-vrouwen gaat huldigen als zij derde zijn geworden, ook mooi hoor, brons, dán is het super betuttelend ‘iedereen is een winnaar’-gedrag. Maar deze dames zijn gewoon winnaars.
Sponsors houden van winnaars. De gemeente Amsterdam kan met geringe kosten en moeite van winnaars ook echt winnaars maken. Zichtbare winnaars. Feestvierende, triomferende winnaars. Een simpel eitje om uit te broeden, zonder enge betuttelingen als quota en subsidies er tegenaan te gooien, en de Catch-22 te doorbreken.
Annabel Nanninga is freelance verslaggever, opiniemaker en columnist voor onder andere ThePostOnline, RTL Z, Powned en Veronica Magazine.
Luister vanavond naar Kwesties, om 20.00 uur op NPO Radio 1.
