Column: Verslavingsangst

Na een minuut of 5 begint het al te irriteren. Ergens diep in m’n geheugen weet ik het nog wel van toen ik als tiener bij de fitnessschool wekelijks op de loopband ging. Toen was het een eigen keus. Nu ben ik er in geluisd, door m’n vrienden notabene.

Deze zaterdag ga ik de Mud Run doen, een hardloopevenement met obstakels op het strand van Scheveningen. 10 kilometer lang. Na verschillende zeer overtuigende betogen van goede vrienden heb ik me in een moment van zwakte opgegeven. Kostte nog flink wat euro’s ook.

En dat terwijl ik al m’n hele leven een hekel heb aan duursporten. Ik ben gek op squash, tennis, volleybal, voetbal, eigenlijk alle spelsporten met competitie-element. Maar hardlopen!? Verschrikkelijk! Je gaat zo langzaam dat je uitzicht nauwelijks verandert. Het is een enorme hype, maar meestal loop je saai in je eentje. Na een paar kilometer ben je het eigenlijk helemaal zat, maarja dan kijkt die Strava-app je zwaar teleurgesteld aan. En het is nog eens één van de meest blessuregevoelige sporten ook!

Waar ben ik aan begonnen. Na 3,1 km ben ik weer thuis. 5:23 minuten per kilometer, 17:08 minuten gelopen. Kan ik nog net even douchen voordat ik weer de deur uit moet. M’n resultaat schijnt niet eens slecht te zijn, maar ik ben kapot. En dit is nog niet eens eenderde van wat ik zaterdag moet gaan lopen, en dan ook nog eens door het mulle zand.

Ik heb nagedacht over excuses om af te zeggen, maar ik kon ze niet vinden. Ik ben bang dat ik het niet haal zaterdag, dat ik na 7km hijgend en puffend zeg: 'Jongens, krijg allemaal de *@$(, ik ga zwemmen. Zoek het maar uit met je Mud Run.'

Toch is dat niet m’n grootste angst. Niet waar ik het meeste tegenop zie.

Stiekem is mijn allergrootste nachtmerrie namelijk dat ik hardlopen na zaterdag hartstikke leuk vind.

Renze Klamer is presentator van Langs de Lijn En Omstreken