Afzien als gemene deler

Dat de beklimming over 28 kilometer het uiterste vergt van tweewielers en de berijders ervan, dat is wel duidelijk. Maar wat maakt dat van de Col de la Loze? Het woord dat we zoeken is misschien nog makkelijker in beeld te vangen, bedenk ik mij terwijl ik honderden amateurs, nog voor het peloton, een poging zie wagen om de top te halen.

Ik zie renners met het wielershirt ver opengeritst. Sommigen zigzaggen over de smalle strook asfalt. Zij hebben geen oog voor de uitgestrekte ski-weides om zich heen en de indrukwekkende vergezichten. Het is stampen, duwen, vechten. Er klinkt gehijg, gepuf. Sommigen weten de pedalen maar net draaiende te houden. Een enkeling komt tot stilstand en stapt hoofdschuddend af om even op adem te komen of de voorbije meters op de fiets te verwerken.

Mannen, rijdend voor dezelfde fietsclub, staan op 3 kilometer van de top een banaantje te eten. Het fruit komt bovenop het assortiment aan gelletjes en bars dat ze al rijdend naar binnen hebben gewerkt. Een clubgenoot komt aanfietsen, de berg vervloekend. Waarom doen ze dit zichzelf aan, vraag ik mij af.

Het is de uitdaging, natuurlijk, om toch de top te halen. Maar er zit meer achter. Het gevoel dat je krijgt als je in een trance belandt, wanneer je het juiste ritme hebt gevonden, legt een van hen mij uit. Een ander vindt juist dát het probleem met de Col de la Loze: de stijgingspercentages zijn zó wisselend dat het vinden van een ritme heel lastig is.

Het heeft ook te maken met saamhorigheid. Hier weet je dat je niet de enige bent die afziet. Dat doet nagenoeg iedereen. En dat schept een band. Je haalt iemand in die stuk zit. En een kilometer verder kan het zomaar andersom zijn. Gedeelde pijn is halve pijn, zoiets.

Een man vraagt of hij even tegen mij aan kan leunen, terwijl hij de fiets weer bestijgt. Ik duw hem op weg, hij bedankt mij hartelijk terwijl hij zijn helletocht omhoog vervolgt. Wetende dat het zwaarste deel, met een stijgingspercentage van 24 procent, nog moet komen.

Ik sta bij dat stukje asfalt, het steilste stukje Tour, met de Limburgers op het moment dat koploper Felix Gall aan komt rijden. Met open mond kijken de jongens naar het ogenschijnlijke gemak waarmee de latere ritwinnaar zijn weg omhoog vindt op deze ontzagwekkende beklimming.

We besluiten de Col de la Loze te benoemen tot een monstermuur.