‘Een boek schrijven is hetzelfde als het plaatsen van een wc-pot’

Een writer’s block - zoals wel eens werd beweerd - heeft hij niet. Hij heeft vooral een afkeer van het schrijven van een roman. Liever doet hij dingen die goed voor hem zijn. Zoals verhuizen naar een dorp met tien inwoners in de Duitse Eifel. Zijn gigantische tuin van tweeduizend vierkante meter overmeesteren, kletspraatjes houden met de buren. En wandelen met zijn hond Jasper. Maar dat kan nu niet meer, zegt hij. Jasper is overleden. “Of moet ik dat niet zeggen? Is het misschien een cliff hanger”, vraagt Bakker zich even af. Nee dat is het niet. Jasper mist hij enorm.

Geschreeuw van schrijvers

Pas werd hij uitgenodigd in Skopje, daar kwam Boven is het stil uit. Om zich voor te bereiden las hij wat stukken terug uit het boek dat inmiddels toe is aan een 25e druk. “Is dit van mij? Ik zag wel dat het goed is, maar ik vroeg mij af hoe ik het in godsnaam allemaal bij elkaar had verzonnen,” vertelt Bakker.

Een aantal jaar geleden kwam hij erachter dat hij depressief is. “Al die tijd had ik dat niet door. Als ik aan een boek werkte, was ik bijna gelukkig. Ik zat in een verhaal en daar kon ik iedere ochtend mee verder.” Maar als na een half jaar het boek af was, werd het zwaar: “Ik schaamde mij, vond mezelf een aansteller met een aanstellerig boek.”

Hij had gelukkig een geweldige therapeut en hij kreeg medicijnen. Hij weet inmiddels hoe hij zichzelf kan beschermen. Nu zijn boek net uit is voelt hij alleen de opwinding weer. Hij weet dat hij dan extra voorzichtig moet zijn. “Ik heb gewoon geen zin meer in dat geschreeuw van die schrijvers. Kom op zeg; een boek schrijven is precies hetzelfde als het plaatsen van een wc-pot, het werk dat mijn broertje doet.”

Het dorpsleven

Drieënhalf jaar woont Bakker nu in het dorpje Schwarzbach. Toen hij er net woonde ging hij bij alle buren langs om zich voor te stellen. Hij nam de Duitse vertaling mee van Boven is het stil. “Dat deed ik dan weer wel. Zo wisten ze tenminste wie er bij hun in het dorp woonde.”

Het leven in de Eifel bevalt hem: “Afgelopen week wilde ik een stuk bestraten, maar mijn stenen waren op. Samen met mijn vriend Rudi, de dakdekker, ben ik naar de voormalig burgemeester van het dorp gegaan. Hij had honderden stenen over. Gratis mocht ik ze meenemen. De volgende keer doe ik weer wat voor hem. Zo gaat dat in een dorp, er komt geen geld aan te pas.”

Zijn liefde voor schrijven is hij zeker niet verloren. Door zijn dagelijkse beslommeringen een jaar lang te noteren zag hij dat steeds duidelijker. “Ik ben weer wat opener geworden; en schrijven blijft toch een mooi dingetje.”

Dinsdag 24 mei is Gerbrand Bakker te gast bij Kunststof