Iedereen bescheurt zich nog altijd om de dikke en de dunne

Wie herinnert zich niet de domme streken van Laurel. En vervolgens de boze reacties die hij kreeg van Hardy. En dan die verongelijkte blikken in de camera. "Wat ze deden was zo knap! Hun timing was perfect", vinden komedie-acteurs Pim Muda en Rogier Bosman.

De variété-kunstenaars van de Ashton Brothers en de Wëreldbänd zijn groot bewonderaars van de dikke en de dunne. Waar ze dat kunnen, proberen ze grappen en grollen van het meesterduo in hun voorstellingen te verweven. Muda gaat komende zaterdag naar de grootse viering van de 125e geboortedag van Hardy in Pathé Tuschinski in Amsterdam. Daar komen vanuit het hele land Laurel & Hardy-fans samen om films te kijken, live muziek te horen en sketches te zien. "Vorige keer, op de 100e geboortedag, was ik er ook. Als jongen van 13 jaar. Ik was lid van de fanclub. Onvergetelijk".

Bosman keek ook als kleine jongen al naar de zwart-wit-filmpjes van het komische duo. "Ik kan me herinneren dat mijn vader er hard om zat te lachen. Als er iemand viel of uit zijn broek scheurde. Mijn moeder reageerde dan van ’nou, zo leuk is dat toch ook weer niet'. Maar mannen vinden dat heel leuk, ze blijven toch een beetje kind. Het is ook echt tijdloze humor, mijn zoontje van 6 vindt het nu ook nog steeds heel geestig."

Another nice mess

Laurel en Hardy werden in 1926 bij de studio van Hal Roach in Culver City, Californië aan elkaar gekoppeld. Beide mannen hadden al een loopbaan als acteur, maar als duo kwam het echte succes. Ze speelden samen in meer dan honderd films. Ieder in hun eigen rol. Muda: "Ze zijn altijd kind gebleven, ze belandden in allerlei situaties waarop ze heel kinderlijk reageerden. Slapstick-situaties: vallen, smijten met taarten, tegen glazen wanden aanlopen. Dat soort dingen. En dat deden ze allemaal op precies het juiste moment. Ik was Laurel-adept, deed 'm al na op school. Hij was natuurlijk de man van de fysiek, van het vallen. Later ben ik me ook in Hardy gaan verdiepen, die was meester in de mimiek, de boze en verongelijkte blikken, de vierde wand doorbreken (spreken in de camera), met altijd die verzuchting over Laurel: Well, here's another nice mess you've gotten us into!"

Stan Laurel was de man die de grappen verzon en de films monteerde. Hardy meer de acteur die zijn rol als dikke speelde, maar verder liever op de golfbaan stond. "Zij accepteerden elkaar", vertelt Bosman. "Laurel is ook niet op de begrafenis van Hardy geweest, nadat die veel te vroeg overleed. De dikke zou dat wel begrijpen, verklaarde hij. Dat vind ik wel een teken van vriendschap."